Dünyanın gözünün Ortadoğu’da, özellikle Suriye ve Irak’ta olduğu, dünya barışının neredeyse kilit noktası haline gelen bu bölgedeki olayların sonucu bağlamında tarihe ışık tutacak iki kitabın okunmasını tavsiye ediyoruz.

Bunlar; Bediüzzaman Hazretleri’nin “HUTBE-İ ŞAMİYE” ve “MÜNAZARAT” adlı eserleri.

Her iki eser de  yüz yıl önce yazılmış.

Bediüzzaman Said Nursi Hazretleri; her iki kitapta İslam aleminin yüz yıl önceki haliyle gelecekteki (bugünlerdeki) durumunu kıyaslayarak anlatıyor.

Ve her iki kitabın ana özeti: Müslümanlara istikbal için büyük müjdeler veriliyor.

Gelişen hadiselerle zaman zaman ümitsizliğe düşülen günümüzde Bediüzzaman Hazretleri tam tersine ümitsizliği reddederek; “Ümitvar olunuz şu istikbal inkılabatı içinde en yüksek gür seda İslam’ın olacaktır.” diyor.

Bu önemli iki serin okunmasını tavsiye ediyoruz ve bu eserlerden bazı noktaları arz ediyoruz:

**********

HUTBE-İ ŞAMİYE:

1911 yılında Bediüzzaman Said Nursî Hazretleri’nin, otuzbeş yaşında iken Şam’da, Şam ulemasının ısrarı üzerine “Câmi-i Emevî”de Arapça olarak irad ettiği bir hutbedir. Çok önemli konuları işlemesi nedeniyle, o zaman Şam’da bir hafta içinde iki defa basılmıştır. Bilâhare müellif Bediüzzaman Said Nursî tarafından tercümesi neşredilmiştir.

Bediüzzaman Hazretleri; eserin başında geri kalmışlık sebeplerimizi ve çarelerini şöyle sıralar:

“Ben bu zaman ve zeminde, beşerin hayat-ı içtimaiye medresesinde ders aldım ve bildim ki: Ecnebîler, Avrupalılar terakkide istikbale uçmalarıyla beraber; bizi maddî cihette kurun-u vustâda durduran ve tevkif eden, altı tane hastalıktır. O hastalıklar da bunlardır:

Birincisi: Ye’sin, ümitsizliğin içimizde hayat bulup dirilmesi.

İkincisi: Sıdkın(doğruluğun)  hayat-ı içtimaiye-i siyasiyede (sosyal ve siyasi hayatta) ölmesi.

Üçüncüsü: Adavete muhabbet.(düşmanlığı sevme hastalığı)

Dördüncüsü: Ehl-i imanı (Müslümanları) birbirine bağlayan nuranî rabıtaları (manevi bağları) bilmemek.

Beşincisi: Çeşit çeşit sarî hastalıklar gibi intişar eden istibdat. (istibdat arzusu)

Altıncısı: Menfaat-i şahsiyesine himmeti hasretmek. (Sadece kendi menfaatini düşünmek)

Bediüzzaman Hazretleri, bu altı hastalığın çarelerini ve “Niçin geri kaldık, nasıl tekrar kalkınırız?” sorularının cevaplarını örnekleri ile Hutbe-i Şamiye’de anlatır.

**********

MÜNAZARAT:

Bediüzzaman Hazretleri; 1910 yılında yazdığı “Münazarat “ adlı eserinde de, insanımızı ve millet olarak bizi geri bırakan (zindan-ı atalete) atan sebepleri şöyle sıralar:

1-Ümitsizliğe kapılmak,

2-Meylü’t-tefevvuk (kendini üstün görme hastalığı)

3-Acelecilik

4- Fikr-i infiradî ve tasavvur-u şahsî (kişisel düşünme ve kendinden başkasını düşünmeme hastalığı)

5-Başkasının tembelliğini kendine mazeret göstermek

6-İşi birbirine bırakma alışkanlığı

7-Rahatını düşünme arzusu

8-Kendi mesuliyetini aşıp, Allah’ın vazifesine karışmak.

 

**********

 

Sual: Herşeyden evvel bize lâzım olan nedir?

Cevap: Doğruluk.

Sual: Daha?

Cevap: Yalan söylememek.

Sual: Sonra?

Cevap: Sıdk, ihlâs, sadâkat, sebat, tesanüt.

“Bizim düşmanımız; cehalet, zaruret, ihtilaftır. Bu üç düşmana karşı sanat, marifet, ittifak silahıyla cihat edeceğiz.”