24 KASIM ÖĞRETMENLER GÜNÜ NEDENİYLE BİR ANI “ Ben öğretmen Olacağım”
Öğretmenlik özveri
isteyen bir meslek. Sabır ister, sevgi ister.
Öğrettiğinden çok öğrenmek ister.
Öğrencisine: “ öğretmenimden aldığımı satıyorum” dedirtebilmeyi ister.
Hasılı öğretmenlik öyle bir yük ki taşı taşıyabilirsen…
Ailemizde benden
önce öğretmen olan yoktu.. Olmamasına rağmen ilkokul öğretmenim rahmetli
Abdullah Turhan’ın güdülemesiyle bu yola girdik. Her öğrenci öğretmenine benzemek ister
kuralına göre, 12 yaşında bir çocuk olarak, aileme karşı duyacağım özleme rağmen gurbetle tanışmamın
sebebi olmuştur bu tutku.. Hatırımda kaldığına göre, bu tutkuya sevgili annem
Ayşe Hatun’un sel gibi akan göz yaşları bile mani olamamıştı.
Girdiğim sınavları kazandıktan sonra kaydımı
yaptıracağım Pulur İlköğretmen Okulu’na
Köyden ağabeylerle birlikte yola çıktık. Erzurum’a gidecektik. Kamyon üstünde
uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir
sonbahar günü 26 Eylül 1950 de vasıl olduk Okulumuza.
O gün topluca okul hamamında yıkandıktan sonra yatı
için ranzalı yatakhanelerde istirahata çekildik. Ağabeyler artık yanımızda
yoktu. Ben gibi hemşerisi çok olanlar hariç ağlayan, horlayan ve bir birine
yakınanları dinledikçe içime bir gariplik çöktü. Ve bir kaçma planı yapmada
karar kıldım. Bu eylemi iki hemşerim gerçekleştirdi. Ama ben gerçekleştiremedim.
Çünkü bu halimi sezinleyen hemşeri
ağabeylerimin göz hapsinden kurtulmam mümkün olmadı .
Günler çabuk geçti…
Tarih yaprakları 26 Aralık 1950 yi gösterdiğinde okul önünde düzenlenen bir
törende adım okundu ve bir bankın üzerinde kendimi buldum. Anons İftihara geçenler 1A dan 452 Yusuf
Türkan Sadık. Ufak tefek bir çocuk olmama rağmen bu başarım okulda tanınmamda
ve diğer öğretmenlerimin de taktirini kazanmamda en büyük etken olmuştu.
Devam eden 6
yıllık bu süreç sonunda dersler, uygulamalı çalışmalar, bilginin işe
dönüştürülmesi, görev alacağımız
gelecekteki köy öğretmenliğindeki başarıların nasıl elde edileceği bilgilerini özümledik. Kimi zamanlar yan
gelip yattık, neticede hamdık, piştik, olgunlaştık. Ve genç öğretmen adayları
olarak 30 Haziran1956 günü tören alanında toplandık. Topluca, son kez
seslendirdiğimiz “Candan açtık cehle
karşı bir savaş” dizelerini içeren Öğretmen
Okulu Marşı’nın kulaklarımızdan çıkmayan
yankıları arasında ellerimizde tahta bavullar olarak yeni ufuklara yelken açmak üzere sevgili okulumuza veda ederek ayrıldık..
İlk görev yerim
146 mevcutlu Kürtün Çayırçukur Köyü
İlkokulu Stajiyer Baş Öğretmenliği… Ardından 2 Yıl yüksek okul. Sonra çeşitli liselerde sınıf öğretmenliği
yöneticiliği, Gümüşhane Meslek Yüksek Okulu Müdürlüğü, Son 14 Yıl
Gümüşhane, Eskişehir, Tunceli, Siirt, Bingöl, Ağrı İl Milli Eğitim Müdürlükleri görevlerini
kapsayan 41 yıllık bir eğitim
serüveni..
Şunu öğrendim
ve inandım: Bir ülkenin kurtuluşu ancak
eğitimle mümkün olur. Bunun da temel öğesi öğretmendir. Öğretmene itibar eden
onların saygınlığına gölge düşürmeyen toplumların kısa surede yükseldiği
bilinen gerçeklerdendir. Tıpkı Finlandiya örneğinde olduğu gibi.. Benim ülkemde
neden olmasın diye de her gün hayal etmekteyim.
Bu gerçekten
hareketle Atatürk ün Millet Mektepleri Başöğretmenliğini kabul ettiği 24Kasım
günü 1981 tarihinden beri “Öğretmenler Günü” olarak kutlana gelmektedir. Bu
vesile ile Başta başöğretmen Atatürk olmak üzere tüm öğretmenlerin bu gününü yürekten kutluyor ebediyete intikal
edenleri de rahmetle anıyorum.
Kısa bir anı ile
başladık ve kulaklarımdan çıkmayan “CANDAN AÇTIK CEHLE KARŞI BİR SAVAŞ” dizesi
gerçeğinin altını kalın çizgi ile
çizdik. Bir gerçek daha var ki: O da,
toplu dersler öğretmenimiz, Yusuf Lekesiz’in serbest vezinle yazdığı ve bir törende okuduğu şiirin den aklımda kalan dizeleri:
Öğretmen olacağım..
Benim de sınıflarım, sınıflarımda
öğrencilerim..
Kiminin saçı siyah, kiminin sarı
Kiminin gözü kara kiminin ela.
Renkleri engel değildir onları sevip
okşamama…
Akan burunlarını sileceğim mendilimle…
BEN ÖĞRETMEN OLACAĞIM…