Beka-i Ruh, Melaike ve Haşre Dair İspatlar

Büyük İslam Alimi Bediüzzaman Said Nursi’nin yazdığı Risale-i Nur Külliyatı’nın SÖZLER kitabının 29. Söz bölümünde “RUH, RUHUN BAKİ OLUŞU, MELEKLERİN VARLIĞI, HAŞİR” konuları her okuyanın kolayca anlayacağı bir tarzda ispat edilmiştir.

RİSALE-İ NUR KİLLİYATI’NDAN

YİRMİDOKUZUNCU SÖZ

Beka-i Ruh ve Melaike ve Haşre Dairdir

اَعُوذُ بِاللّٰهِ مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجٖيمِ بِسْمِ اللّٰهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحٖيمِ

تَنَزَّلُ الْمَلٰٓئِكَةُ وَالرُّوحُ فٖيهَا بِاِذْنِ رَبِّهِمْ ۞ قُلِ الرُّوحُ مِنْ اَمْرِ رَبّٖى

Şu makam, iki maksad-ı esas ile bir mukaddimeden ibarettir.

Mukaddime

Melaike ve ruhaniyatın vücudu, insan ve hayvanların vücudu kadar
kat’îdir, denilebilir. Evet, On Beşinci Söz’ün Birinci Basamak’ında
beyan edildiği gibi: Hakikat kat’iyen iktiza eder ve hikmet yakînen
ister ki zemin gibi semavatın dahi sekeneleri bulunsun ve zîşuur
sekeneleri olsun ve o sekeneler, o semavata münasip bulunsun. Şeriatın
lisanında, pek çok muhtelifü’l-cins olan o sekenelere melaike ve
ruhaniyat tesmiye edilir.

Evet, hakikat böyle iktiza eder. Zira şu zeminimiz, semaya nisbeten
küçüklüğü ve hakaretiyle beraber zîşuur mahluklarla doldurulması, ara
sıra boşaltıp yeniden yeni zîşuurlarla şenlendirilmesi işaret eder belki
tasrih eder ki: Şu muhteşem burçlar sahibi olan müzeyyen kasırlar
misali olan semavat dahi nur-u vücudun nuru olan zîhayat ve zîhayatın
ziyası olan zîşuur ve zevi’l-idrak mahluklarla elbette doludur. O
mahluklar dahi ins ve cin gibi şu saray-ı âlemin seyircileri ve şu
kâinat kitabının mütalaacıları ve şu saltanat-ı rububiyetin
dellâllarıdırlar. Küllî ve umumî ubudiyetleri ile kâinatın büyük ve
küllî mevcudatın tesbihatlarını temsil ediyorlar.

Evet, şu kâinatın keyfiyatı, onların vücudlarını gösteriyor. Çünkü
kâinatı hadd ü hesaba gelmeyen dakik sanatlı tezyinat ve o manidar
mehasin ile ve hikmettar nukuş ile süslendirip tezyin etmesi; bilbedahe
ona göre mütefekkir ve istihsan edicilerin ve mütehayyir takdir
edicilerin enzarını ister, vücudlarını talep eder.

Evet, nasıl ki hüsün elbette bir âşık ister, taam ise aç olana
verilir. Öyle ise şu nihayetsiz hüsn-ü sanat içinde gıda-i ervah ve
kut-u kulûb; elbette melaike ve ruhanîlere bakar, gösterir. Madem bu
nihayetsiz tezyinat, nihayetsiz bir vazife-i tefekkür ve ubudiyet ister.
Halbuki ins ve cin, şu nihayetsiz vazifeye, şu hikmetli nezarete, şu
vüs’atli ubudiyete karşı, milyondan ancak birisini yapabilir.

Demek, bu nihayetsiz ve çok mütenevvi olan şu vezaif ve ibadete,
nihayetsiz melaike envaları, ruhaniyat ecnasları lâzımdır ki şu mescid-i
kebir-i âlemi saflarıyla doldurup şenlendirsin.

Evet, şu kâinatın her bir cihetinde, her bir dairesinde, ruhaniyat ve
melaikelerden birer taife, birer vazife-i ubudiyetle muvazzaf olarak
bulunurlar. Bazı rivayat-ı ehadîsiyenin işaratıyla ve şu intizam-ı
âlemin hikmetiyle denilebilir ki: Bir kısım ecsam-ı camide-i seyyare
–yıldızlar seyyaratından tut tâ yağmur kataratına kadar– bir kısım
melaikenin sefine ve merakibidirler. O melaikeler, bu seyyarelere izn-i
İlahî ile binerler, âlem-i şehadeti seyredip gezerler ve o merkeplerinin
tesbihatını temsil ederler.

Hem denilebilir: Bir kısım hayattar ecsam –bir hadîs-i şerifte “Ehl-i
cennet ruhları, berzah âleminde yeşil kuşların cevflerine girerler ve
cennette gezerler.” diye işaret ettiği طُيُورٌ خُضْرٌ tesmiye edilen
cennet kuşlarından tut, tâ sineklere kadar– bir cins ervahın
tayyareleridir. Onlar bunların içine emr-i Hak’la girerler, âlem-i
cismaniyatı seyredip o hayattar cesetlerdeki göz, kulak gibi duyguları
ile âlem-i cismanîdeki mu’cizat-ı fıtratı temaşa ediyorlar. Tesbihat-ı
mahsusalarını eda ediyorlar.

İşte nasıl hakikat böyle iktiza ediyor, hikmet dahi aynen öyle iktiza
eyliyor. Çünkü şu kesafetli ve ruha münasebeti az olan topraktan ve şu
küdûretli ve nur-u hayata münasebeti pek cüz’î olan sudan, mütemadiyen
hummalı bir faaliyetle, letafetli hayatı ve nuraniyetli zevi’l-idraki
halk eden Fâtır-ı Hakîm, elbette ruha çok lâyık ve hayata çok münasip,
şu nur denizinden ve hattâ şu zulmet bahrinden, şu havadan, şu elektrik
gibi sair madde-i latîfeden bir kısım zîşuur mahlukları vardır. Hem pek
çok kesretli olarak vardır.

Birinci Maksat

Melaikenin tasdiki imanın bir rüknüdür. Şu maksatta dört nükte-i esasiye vardır.

Birinci Esas

Vücudun kemali, hayat iledir. Belki vücudun hakiki vücudu, hayat
iledir. Hayat, vücudun nurudur. Şuur, hayatın ziyasıdır. Hayat, her
şeyin başıdır ve esasıdır. Hayat, her şeyi her bir zîhayat olan şeye mal
eder. Bir şeyi, bütün eşyaya mâlik hükmüne geçirir. Hayat ile bir şey-i
zîhayat diyebilir ki: “Şu bütün eşya, malımdır. Dünya, hanemdir.
Kâinat, mâlikim tarafından verilmiş bir mülkümdür.” Nasıl ki ziya
ecsamın görülmesine sebeptir ve renklerin –bir kavle göre– sebeb-i
vücududur. Öyle de hayat dahi mevcudatın keşşafıdır. Keyfiyatın
tahakkukuna sebeptir. Hem cüz’î bir cüzü, küll ve küllî hükmüne getirir.
Ve küllî şeyleri bir cüze sığıştırmaya sebeptir. Ve hadsiz eşyayı,
iştirak ve ittihat ettirip bir vahdete medar, bir ruha mazhar yapmak
gibi kemalât-ı vücudun umumuna sebeptir. Hattâ hayat, kesret tabakatında
bir çeşit tecelli-i vahdettir ve kesrette ehadiyetin bir âyinesidir.

Bak hayatsız bir cisim, büyük bir dağ dahi olsa yetimdir, garibdir,
yalnızdır. Münasebeti yalnız oturduğu mekân ile ve ona karışan şeyler
ile vardır. Başka kâinatta ne varsa o dağa nisbeten ma’dumdur. Çünkü ne
hayatı var ki hayat ile alâkadar olsun, ne şuuru var ki taalluk etsin.

Şimdi bak küçücük bir cisme, mesela bal arısına. Hayat ona girdiği
anda, bütün kâinatla öyle münasebet tesis eder ki bütün kâinatla,
hususan zeminin çiçekleriyle ve nebatatlarıyla öyle bir ticaret akdeder
ki diyebilir: “Şu arz, benim bahçemdir, ticarethanemdir.”

İşte zîhayattaki meşhur havass-ı zahire ve bâtına duygularından
başka, gayr-ı meş’ur sâika ve şâika hisleriyle beraber o arı, dünyanın
ekser envaıyla ihtisas ve ünsiyet ve mübadele ve tasarrufa sahip olur.

İşte en küçük zîhayatta hayat böyle tesirini gösterse elbette hayat,
tabaka-i insaniye olan en yüksek mertebeye çıktıkça, öyle bir inbisat ve
inkişaf ve tenevvür eder ki hayatın ziyası olan şuur ile akıl ile bir
insan kendi hanesindeki odalarda gezdiği gibi o zîhayat kendi aklı ile
avâlim-i ulviyede ve ruhiyede ve cismaniyede gezer. Yani, o zîşuur ve
zîhayat manen o âlemlere misafir gittiği gibi o âlemler dahi o zîşuurun
mir’at-ı ruhuna misafir olup irtisam ve temessül ile geliyorlar.

Hayat, Zat-ı Zülcelal’in en parlak bir bürhan-ı vahdeti ve en büyük
bir maden-i nimeti ve en latîf bir tecelli-i merhameti ve en hafî ve
bilinmez bir nakş-ı nezih-i sanatıdır. Evet, hafî ve dakiktir. Çünkü
enva-ı hayatın en ednası olan hayat-ı nebat ve o hayat-ı nebatın en
birinci derecesi olan çekirdekteki ukde-i hayatiyenin tenebbühü, yani
uyanıp açılarak neşv ü nema bulması, o derece zahir ve kesrette ve
mebzuliyette, ülfet içinde, zaman-ı Âdem’den beri hikmet-i beşeriyenin
nazarında gizli kalmıştır. Hakikati, hakiki olarak beşerin aklı ile
keşfedilmemiş.

Hem hayat, o kadar nezih ve temizdir ki iki vechi, yani mülk ve
melekûtiyet vecihleri temizdir, pâktır, şeffaftır. Dest-i kudret,
esbabın perdesini vaz’etmeyerek doğrudan doğruya mübaşeret ediyor. Fakat
sair şeylerdeki umûr-u hasiseye ve kudretin izzetine uygun gelmeyen
nâpâk keyfiyat-ı zahiriyeye menşe olmak için esbab-ı zahiriyeyi perde
etmiştir.

Elhasıl, denilebilir ki hayat olmazsa vücud, vücud değildir; ademden farkı olmaz. Hayat, ruhun ziyasıdır. Şuur, hayatın nurudur.

Mademki hayat ve şuur, bu kadar ehemmiyetlidirler. Ve madem şu âlemde
bilmüşahede bir intizam-ı kâmil-i ekmel vardır. Ve şu kâinatta bir
itkan-ı muhkem, bir insicam-ı ahkem görünüyor. Madem şu bîçare perişan
küremiz, sergerdan zeminimiz, bu kadar hadd ü hesaba gelmez zevi’l-hayat
ile zevi’l-ervah ile ve zevi’l-idrak ile dolmuştur. Elbette sadık bir
hads ile ve kat’î bir yakîn ile hükmolunur ki şu kusûr-u semaviye ve şu
buruc-u sâmiyenin dahi kendilerine münasip zîhayat, zîşuur sekeneleri
vardır. Balık suda yaşadığı gibi güneşin ateşinde dahi o nurani
sekeneler bulunur. Nâr nuru yakmaz, belki ateş ışığa meded verir.

Madem kudret-i ezeliye bilmüşahede en âdi maddelerden, en kesif
unsurlardan hadsiz zîhayat ve zîruhu halk eder ve gayet ehemmiyetle
madde-i kesifeyi, hayat vasıtasıyla madde-i latîfeye çevirir ve nur-u
hayatı her şeyde kesretle serpiyor ve şuur ziyasıyla ekser şeyleri
yaldızlıyor. Elbette o Kadîr-i Hakîm bu kusursuz kudretiyle, bu
noksansız hikmetiyle; nur gibi esîr gibi ruha yakın ve münasip olan sair
seyyalat-ı latîfe maddeleri ihmal edip hayatsız bırakmaz, camid
bırakmaz, şuursuz bırakmaz. Belki madde-i nurdan, hattâ zulmetten, hattâ
esîr maddesinden, hattâ manalardan, hattâ havadan, hattâ kelimelerden
zîhayat, zîşuuru kesretle halk eder ki hayvanatın pek çok muhtelif
ecnasları gibi pek çok muhtelif ruhanî mahlukları, o seyyalat-ı latîfe
maddelerinden halk eder. Onların bir kısmı melaike, bir kısmı da ruhanî
ve cin ecnaslarıdır.

Melaikelerin ve ruhanîlerin kesretle vücudlarını kabul etmek ne
derece hakikat ve bedihî ve makul olduğunu ve Kur’an’ın beyan ettiği
gibi onları kabul etmeyen, ne derece hilaf-ı hakikat ve hilaf-ı hikmet
bir hurafe, bir dalalet, bir hezeyan, bir divanelik olduğunu şu temsile
bak, gör:

İki adam; biri bedevî, vahşi; biri medeni, aklı başında olarak
arkadaş olup İstanbul gibi haşmetli bir şehre gidiyorlar. O medeni
muhteşem şehrin uzak bir köşesinde pis, perişan, küçük bir haneye, bir
fabrikaya rast geliyorlar. Görüyorlar ki o hane; amele, sefil, miskin
adamlarla doludur. Acib bir fabrika içinde çalışıyorlar. O hanenin
etrafı da zîruh ve zîhayatlarla doludur. Fakat onların medar-ı taayyüşü
ve hususi şerait-i hayatiyeleri vardır ki onların bir kısmı
âkilü’n-nebattır, yalnız nebatat ile yaşıyorlar. Diğer bir kısmı
âkilü’s-semektir, balıktan başka bir şey yemiyorlar. O iki adam, bu hali
görüyorlar. Sonra bakıyorlar ki uzakta binler müzeyyen saraylar, âlî
kasırlar görünüyor. O sarayların ortalarında geniş tezgâhlar ve vüs’atli
meydanlar vardır. O iki adam, uzaklık sebebiyle veyahut göz
zayıflığıyla veya o sarayın sekenelerinin gizlenmesi sebebiyle; o
sarayın sekeneleri, o iki adama görünmüyorlar. Hem şu perişan hanedeki
şerait-i hayatiye, o saraylarda bulunmuyor. O vahşi bedevî, hiç şehir
görmemiş adam, bu esbaba binaen görünmediklerinden ve buradaki şerait-i
hayat orada bulunmadığından der: “O saraylar sekenelerden hâlîdir,
boştur, zîruh içinde yoktur.” der, vahşetin en ahmakça bir hezeyanını
yapar. İkinci adam der ki: “Ey bedbaht! Şu hakir, küçük haneyi
görüyorsun ki zîruh ile amelelerle doldurulmuş ve biri var ki bunları
her vakit tazelendiriyor, istihdam ediyor. Bak, bu hane etrafında boş
bir yer yoktur. Zîhayat ve zîruh ile doldurulmuştur. Acaba hiç mümkün
müdür ki şu uzakta bize görünen şu muntazam şehrin, şu hikmetli
tezyinatın, şu sanatlı sarayların onlara münasip âlî sekeneleri
bulunmasın? Elbette o saraylar, umumen doludur ve onlarda yaşayanlara
göre başka şerait-i hayatiyeleri var. Evet, ot yerine belki börek
yerler; balık yerine baklava yiyebilirler. Uzaklık sebebiyle veyahut
gözünün kabiliyetsizliği veya onların gizlenmekliği ile sana
görünmemeleri, onların olmamalarına hiçbir vakit delil olamaz.

Adem-i rü’yet, adem-i vücuda delâlet etmez. Görünmemek, olmamaya hüccet olamaz.

İşte şu temsil gibi ecram-ı ulviye ve ecsam-ı seyyare içinde küre-i
arzın hakaret ve kesafeti ile beraber bu kadar hadsiz zîruhların,
zîşuurların vatanı olması ve en hasis ve en müteaffin cüzleri dahi birer
menba-ı hayat kesilmesi, birer mahşer-i huveynat olması, bizzarure ve
bilbedahe ve bi’t-tarîkı’l-evlâ ve bi’l-hadsi’s-sadık ve
bi’l-yakîni’l-kat’î delâlet eder, şehadet eyler, ilan eder ki:

Şu nihayetsiz feza-yı âlem ve şu muhteşem semavat, burçlarıyla,
yıldızlarıyla zîşuur, zîhayat, zîruhlarla doludur. Nârdan, nurdan,
ateşten, ışıktan, zulmetten, havadan, savttan, rayihadan, kelimattan,
esîrden ve hattâ elektrikten ve sair seyyalat-ı latîfeden halk olunan o
zîhayat ve o zîruhlara ve o zîşuurlara, şeriat-ı garra-yı Muhammediye
aleyhissalâtü vesselâm, Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan “Melaike ve cânn ve
ruhaniyattır.” der, tesmiye eder.

Melaikenin ise ecsamın muhtelif cinsleri gibi cinsleri muhteliftir.
Evet, elbette bir katre yağmura müekkel olan melek, şemse müekkel
meleğin cinsinden değildir. Cin ve ruhaniyat dahi onların da pek çok
ecnas-ı muhtelifeleri vardır.

Şu nükte-i esasiyenin hâtimesi:

Bi’t-tecrübe, madde asıl değil ki vücud ona münhasır kalsın ve tabi
olsun. Belki madde, bir mana ile kaimdir. İşte o mana, hayattır, ruhtur.

Hem bilmüşahede madde, mahdum değil ki her şey ona ircâ edilsin.
Belki hâdimdir, bir hakikatin tekemmülüne hizmet eder. O hakikat,
hayattır. O hakikatin esası da ruhtur.

Bilbedahe madde hâkim değil ki ona müracaat edilsin, kemalât ondan
istenilsin. Belki mahkûmdur, bir esasın hükmüne bakar, onun gösterdiği
yollar ile hareket eder. İşte o esas; hayattır, ruhtur, şuurdur.

Hem bizzarure madde lüb değil, esas değil, müstekar değil ki işler ve
kemalât ona takılsın, ona bina edilsin; belki yarılmaya, erimeye,
yırtılmaya müheyya bir kışırdır, bir kabuktur ve köpüktür ve bir
surettir.

Görülmüyor mu ki gözle görülmeyen hurdebînî bir hayvanın ne kadar
keskin duyguları var ki arkadaşının sesini işitir, rızkını görür, gayet
hassas ve keskin hisleri vardır. Şu hal gösteriyor ki maddenin küçülüp
inceleşmesi nisbetinde âsâr-ı hayat tezayüd ediyor, nur-u ruh teşeddüd
ediyor. Güya madde inceleştikçe, bizim maddiyatımızdan uzaklaştıkça ruh
âlemine, hayat âlemine, şuur âlemine yaklaşıyor gibi hararet-i ruh,
nur-u hayat daha şiddetli tecelli ediyor.

İşte hiç mümkün müdür ki bu madde perdesinde bu kadar hayat ve şuur
ve ruhun tereşşuhatı bulunsun; o perde altında olan âlem-i bâtın, zîruh
ve zîşuurlarla dolu olmasın. Hiç mümkün müdür ki şu maddiyat ve âlem-i
şehadetteki mananın ve ruhun ve hayatın ve hakikatin şu hadsiz
tereşşuhatı ve lemaat ve semeratının menabii, yalnız maddeye ve maddenin
hareketine ircâ edilip izah edilsin. Hâşâ ve kat’â ve aslâ! Bu hadsiz
tereşşuhat ve lemaat gösteriyor ki: Şu âlem-i maddiyat ve şehadet ise
âlem-i melekût ve ervah üstünde serpilmiş tenteneli bir perdedir.

İkinci Esas

Melaikenin vücuduna ve ruhanîlerin sübutuna ve hakikatlerinin
vücuduna bir icma-ı manevî ile –tabirde ihtilaflarıyla beraber– bütün
ehl-i akıl ve ehl-i nakil, bilerek bilmeyerek ittifak etmişler
denilebilir.

Hattâ maddiyatta çok ileri giden hükemanın meşaiyyun kısmı,
melaikenin manasını inkâr etmeyerek “Her bir nev’in bir mahiyet-i
mücerrede-i ruhaniyeleri vardır.” derler. Melaikeyi öyle tabir
ediyorlar.

Eski hükemanın işrakiyyun kısmı dahi melaikenin manasında kabule
muztar kalarak, yalnız yanlış olarak “Ukûl-ü Aşere ve Erbabü’l-Enva”
diye isim vermişler.

Bütün ehl-i edyan “melekü’l-cibal, melekü’l-bihar, melekü’l-emtar”
gibi her nev’e göre birer melek-i müekkel, vahyin ilhamı ve irşadı ile
bulunduğunu kabul ederek o namlarla tesmiye ediyorlar.

Hattâ akılları gözlerine inmiş ve insaniyetten cemadat derecesine
manen sukut etmiş olan maddiyyun ve tabiiyyun dahi melaikenin manasını
inkâr edemeyerek (Hâşiye[1]) “Kuva-yı Sâriye” namıyla bir cihette kabule mecbur olmuşlar.

Ey melaike ve ruhaniyatın kabulünde tereddüt gösteren bîçare adam!
Neye istinad ediyorsun? Hangi hakikate güveniyorsun ki bütün ehl-i akıl,
bilerek bilmeyerek melaikenin manasının sübutuna ve tahakkukuna ve
ruhanîlerin tahakkukları hakkında ittifaklarına karşı geliyorsun, kabul
etmiyorsun? Mademki Birinci Esas’ta ispat edildiği gibi hayat mevcudatın
keşşafıdır, belki neticesidir, zübdesidir. Bütün ehl-i akıl, mana-yı
melaikenin kabulünde manen müttefiktirler ve şu zeminimiz, bu kadar
zîhayat ve zîruhlarla şenlendirilmiştir. Şu halde hiç mümkün olur mu ki
şu feza-yı vesîa sekenelerden, şu semavat-ı latîfe mutavattinînden hâlî
kalsın?

Hiç hatırına gelmesin ki şu hilkatte cari olan namuslar, kanunlar
kâinatın hayattar olmasına kâfi gelir. Çünkü o cereyan eden namuslar, şu
hükmeden kanunlar; itibarî emirlerdir, vehmî düsturlardır, ademî
sayılır. Onları temsil edecek, onları gösterecek, onların dizginlerini
ellerinde tutacak melaike denilen ibadullah olmazsa o namuslara, o
kanunlara bir vücud taayyün edemez. Bir hüviyet teşahhus edemez. Bir
hakikat-i hariciye olamaz. Halbuki hayat, bir hakikat-i hariciyedir.
Vehmî bir emr, hakikat-i hariciyeyi yüklenemez.

Elhasıl, madem ehl-i hikmetle ehl-i din ve ashab-ı akıl ve
nakil manen ittifak etmişler ki mevcudat, şu âlem-i şehadete münhasır
değildir. Hem madem zahir olan âlem-i şehadet, camid ve teşekkül-ü
ervaha nâmuvafık olduğu halde bu kadar zîruhlarla tezyin edilmiş.
Elbette, vücud ona münhasır değildir. Belki daha çok tabakat-ı vücud
vardır ki âlem-i şehadet onlara nisbeten münakkaş bir perdedir. Hem
madem denizin balığa nisbeti gibi ervaha muvafık olan âlem-i gayb ve
âlem-i mana, ervahlar ile dolu olmak iktiza eder. Hem madem bütün
emirler, mana-yı melaikenin vücuduna şehadet ederler.

Elbette bilâ-şek velâ şüphe, melaike vücudlarının ve ruhanî
hakikatlerinin en güzel sureti ve ukûl-ü selime kabul edecek ve istihsan
edecek en makul keyfiyeti odur ki Kur’an, şerh ve beyan etmiştir. O
Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan der ki: “Melaike, ibad-ı mükerremdir. Emre
muhalefet etmezler. Ne emrolunsa onu yaparlar. Melaike, ecsam-ı latîfe-i
nuraniyedirler. Muhtelif nevilere münkasımdırlar.”

Evet, nasıl ki beşer bir ümmettir, “kelâm” sıfatından gelen şeriat-ı
İlahiyenin hameleleri, mümessilleri, mütemessilleridir. Öyle de melaike
dahi muazzam bir ümmettir ki onların amele kısmı “irade” sıfatından
gelen şeriat-ı tekviniyenin hamelesi, mümessili ve mütemessilleridirler.
Müessir-i Hakiki olan kudret-i Fâtıranın ve irade-i Ezeliyenin
emirlerine tabi bir nevi ibadullahtırlar ki ecram-ı ulviyenin her biri
onların birer mescidi, birer mabedi hükmündedirler.

Üçüncü Esas

Mesele-i melaike ve ruhaniyat, o mesaildendir ki tek bir cüzün vücudu
ile bir küllün tahakkuku bilinir. Bir tek şahsın rü’yeti ile umum
nev’in vücudu malûm olur. Çünkü kim inkâr ederse külliyen inkâr eder.
Bir tekini kabul eden, o nev’in umumunu kabul etmeye mecburdur. Madem
öyledir, işte bak: Görmüyor musun ve işitmiyor musun ki bütün ehl-i
edyan, bütün asırlarda, zaman-ı Âdem’den şimdiye kadar melaikenin
vücuduna ve ruhanîlerin tahakkukuna ittifak etmişler ve insanın
taifeleri, birbirinden bahsi ve muhaveresi ve rivayeti gibi melaikelerle
muhavere edilmesine ve onların müşahedesine ve onlardan rivayet
etmesine icma etmişlerdir.

Acaba hiçbir fert melaikelerden bilbedahe görünmezse hem bilmüşahede
bir şahsın veya müteaddid eşhasın vücudu kat’î bilinmezse hem onların
bilbedahe, bilmüşahede vücudları hissedilmezse hiç mümkün müdür ki böyle
bir icma ve ittifak devam etsin ve böyle müsbet ve vücudî bir emirde ve
şuhuda istinad eden bir halde müstemirren ve tevatüren o ittifak devam
etsin.

Hem hiç mümkün müdür ki şu itikad-ı umumînin menşei, mebâdi-i
zaruriye ve bedihî emirler olmasın. Hem hiç mümkün müdür ki hakikatsiz
bir vehim; bütün inkılabat-ı beşeriyede, bütün akaid-i insaniyede
istimrar etsin, beka bulsun. Hem hiç mümkün müdür ki şu ehl-i edyanın,
bu icma-ı azîmin senedi; bir hads-i kat’î olmasın, bir yakîn-i şuhudî
olmasın. Hem hiç mümkün müdür ki o hads-i kat’î, o yakîn-i şuhudî,
hadsiz emarelerden ve o emareler, hadsiz müşahedat vakıalarından ve o
müşahedat vakıaları, şeksiz ve şüphesiz mebâdi-i zaruriyeye istinad
etmesin. Öyle ise şu ehl-i edyandaki bu itikadat-ı umumiyenin sebebi ve
senedi, tevatür-ü manevî kuvvetini ifade eden pek çok kerrat ile melaike
müşahedelerinden ve ruhanîlerin rü’yetlerinden hasıl olan mebâdi-i
zaruriyedir, esasat-ı kat’iyedir.

Hem hiç mümkün müdür, hiç makul mudur, hiç kabil midir ki hayat-ı
içtimaiye-i beşeriye semasının güneşleri, yıldızları, ayları hükmünde
olan enbiya ve evliya, tevatür suretiyle ve icma-ı manevî kuvvetiyle
ihbar ettikleri ve şehadet ettikleri melaike ve ruhaniyatın vücudları ve
müşahedeleri, bir şüphe kabul etsin, bir şekke medar olsun. Bâhusus
onlar şu meselede ehl-i ihtisastırlar. Malûmdur ki iki ehl-i ihtisas,
binler başkasına müreccahtırlar. Hem şu meselede ehl-i ispattırlar.
Malûmdur ki iki ehl-i ispat, binler ehl-i nefy ve inkâra müreccahtırlar.
Ve bilhassa kâinat semasında daim parlayan ve hiçbir vakit gurûb
etmeyen âlem-i hakikatin Şemsü’ş-şümus’u olan Kur’an-ı
Mu’cizü’l-Beyan’ın ihbaratı ve risalet güneşi olan Zat-ı Ahmediye’nin
(asm) şehadatı ve müşahedatı, hiç kabil midir ki bir şüphe kabul etsin.

Madem tek bir ruhaniyatın vücudu, bir zamanda tahakkuk etse şu nev’in
umumen tahakkukunu gösteriyor. Ve madem şu nev’in vücudu tahakkuk
ediyor. Elbette onların suret-i tahakkukunun en ahseni en makulü en
makbulü; şeriatın şerh ettiği gibidir, Kur’an’ın gösterdiği gibidir,
Sahib-i Mi’rac’ın gördüğü gibidir.

Dördüncü Esas

Şu kâinatın mevcudatına nazar-ı dikkatle bakılsa görünür ki cüz’iyat
gibi külliyatın dahi birer şahs-ı manevîsi vardır ki birer vazife-i
külliyesi görünüyor. Onda bir hizmet-i külliye görünüyor.

Mesela bir çiçek, kendince bir nakş-ı sanatı gösterip lisan-ı haliyle
esma-i Fâtır’ı zikrettiği gibi küre-i arz bahçesi dahi bir çiçek
hükmündedir. Gayet muntazam küllî vazife-i tesbihiyesi vardır. Nasıl ki
bir meyve, bir intizam içinde bir ilanatı, tesbihatı ifade ediyor. Öyle
de koca bir ağacın heyet-i umumiyesiyle gayet muntazam bir vazife-i
fıtriyesi ve ubudiyeti vardır. Nasıl bir ağaç yaprak, meyve ve
çiçeklerinin kelimatı ile bir tesbihatı var. Öyle de koca semavat denizi
dahi kelimatı hükmünde olan güneşler, yıldızlar ve ayları ile Fâtır-ı
Zülcelal’ine tesbihat yapar ve Sâni’-i Zülcelal’ine hamdeder ve hâkeza…

Mevcudat-ı hariciyenin her biri, sureten camid, şuursuz iken gayet
hayatkârane ve şuurdarane vazifeleri ve tesbihatları vardır. Elbette
nasıl melaikeler bunların âlem-i melekûtta mümessilidirler,
tesbihatlarını ifade ederler; bunlar dahi âlem-i mülk ve âlem-i
şehadette o melaikelerin timsalleri, haneleri, mescidleri
hükmündedirler.

Yirmi Dördüncü Söz’ün Dördüncü Dal’ında beyan edildiği gibi şu
saray-ı âlemin Sâni’-i Zülcelal’i, o saray içinde istihdam ettiği dört
kısım amelenin birincisi: Melaike ve ruhanîlerdir. Madem nebatat ve
cemadat bilmeyerek ve bir bilenin emrinde gayet mühim, ücretsiz
hidemattadırlar. Ve hayvanat, bir ücret-i cüz’iye mukabilinde bilmeyerek
gayet küllî maksatlara hizmet ediyorlar. Ve insan, müeccel ve muaccel
iki ücret mukabilinde o Sâni’-i Zülcelal’in makasıdını bilerek tevfik-i
hareket etmek ve her şeyde nefislerine de bir hisse çıkarmak ve sair
hademelere nezaret etmek ile istihdam edilmeleri, bilmüşahede görünüyor.
Elbette dördüncü kısım, belki en birinci kısım olan hizmetkârlar,
ameleler bulunacaktır.

Hem insana benzer ki o Sâni’-i Zülcelal’in makasıd-ı külliyesini
bilir bir ubudiyet ile tevfik-i hareket ederler. Hem insanın hilafına
olarak hazz-ı nefisten ve cüz’î ücretlerden tecerrüd ederek yalnız
Sâni’-i Zülcelal’in nazarı ile emri ile teveccühü ile hesabı ile namı
ile ve kurbiyetiyle ihtisas ile ve intisap ile hasıl ettikleri lezzet ve
kemal ve zevk ve saadeti kâfi görüp hâlisen muhlisen çalışıyorlar.

Cinslerine göre kâinattaki mevcudatın envaına göre vazife-i
ibadetleri tenevvü ediyor. Bir hükûmetin muhtelif dairelerde, muhtelif
vazifedarları gibi saltanat-ı rububiyet dairelerinde vezaif-i ubudiyeti
ve tesbihatı öyle tenevvü ediyor. Mesela Hazret-i Mikâil, yeryüzü
tarlasında ekilen masnuat-ı İlahiyeye Cenab-ı Hakk’ın havliyle,
kuvvetiyle, hesabıyla, emriyle bir nâzır-ı umumî hükmündedir. Tabir caiz
ise umum çiftçi-misal melaikelerin reisidir. Hem Fâtır-ı Zülcelal’in
izniyle, emriyle, kuvvetiyle, hikmetiyle umum hayvanatın manevî
çobanlarının reisi, büyük bir melek-i müekkeli vardır.

İşte madem şu mevcudat-ı hariciyenin, her birisinin üstünde, birer
melek-i müekkel var olmak lâzım gelir. Tâ ki o cismin gösterdiği
vezaif-i ubudiyet ve hidemat-ı tesbihiyesini âlem-i melekûtta temsil
etsin, dergâh-ı uluhiyete bilerek takdim etsin. Elbette Muhbir-i
Sadık’ın rivayet ettiği, melaikeler hakkındaki suretler gayet münasiptir
ve makuldür.

Mesela, ferman etmiş ki: “Bazı melaikeler bulunur, kırk başı veya
kırk bin başı var. Her başta kırk bin ağzı var, her bir ağızda kırk bin
dil ile kırk bin tesbihat yapar.” Şu hakikat-i hadîsiyenin bir manası
var, bir de sureti var.

Manası şudur ki: Melaikenin ibadatı hem gayet muntazamdır, mükemmeldir hem gayet küllîdir, geniştir.

Ve şu hakikatin sureti ise şudur ki: Bazı büyük mevcudat-ı cismaniye
vardır ki kırk bin baş, kırk bin tarz ile vezaif-i ubudiyeti yapar.
Mesela, sema güneşlerle, yıldızlarla tesbihat yapar. Zemin tek bir
mahluk iken, yüz bin baş ile her başta yüz binler ağız ile her ağızda
yüz binler lisan ile vazife-i ubudiyeti ve tesbihat-ı Rabbaniyeyi
yapıyor. İşte küre-i arza müekkel melek dahi âlem-i melekûtta şu manayı
göstermek için öyle görülmek lâzımdır.

Hattâ ben, mutavassıt bir badem ağacı gördüm ki: Kırka yakın baş
hükmünde büyük dalları var. Sonra bir dalına baktım, kırka yakın dili
hükmünde küçük dalları var. Sonra o küçük dalının bir diline baktım,
kırk çiçek açmıştır. O çiçeklere nazar-ı hikmetle dikkat ettim, her bir
çiçek içinde kırka yakın incecik, muntazam püskülleri, renkleri ve
sanatları gördüm ki her biri Sâni’-i Zülcelal’in ayrı ayrı birer cilve-i
esmasını ve birer ismini okutturuyor.

İşte hiç mümkün müdür ki şu badem ağacının Sâni’-i Zülcelal’i ve
Hakîm-i Zülcemal’i, bu camid ağaca bu kadar vazifeleri yükletsin; onun
manasını bilen, ifade eden, kâinata ilan eden, dergâh-ı İlahiyeye takdim
eden, ona münasip ve ruhu hükmünde bir melek-i müekkeli ona
bindirmesin?

Ey arkadaş! Şuraya kadar beyanatımız, kalbi kabule ihzar etmek ve
nefsi teslime mecbur etmek ve aklı iz’ana getirmek için bir mukaddime
idi. Eğer o mukaddimeyi bir derece fehmettin ise melaikelerle görüşmek
istersen hazır ol. Hem evham-ı seyyieden temizlen. İşte Kur’an âlemi
kapıları açıktır. İşte Kur’an cenneti مُفَتَّحَةُ الْاَبْوَابُ dır; gir
bak. Melaikeyi o cennet-i Kur’aniye içinde güzel bir surette gör. Her
bir âyet-i Tenzil, birer menzildir. İşte şu menzillerden bak:

وَالْمُرْسَلَاتِ عُرْفًا ۞ فَالْعَاصِفَاتِ عَصْفًا ۞ وَالنَّاشِرَاتِ نَشْرًا ۞ فَالْفَارِقَاتِ فَرْقًا ۞ فَالْمُلْقِيَاتِ ذِكْرًا ۞

وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ۞ وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ۞ وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ۞ فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ۞ فَالْمُدَبِّرَاتِ اَمْرًا ۞

تَنَزَّلُ الْمَلٰٓئِكَةُ وَالرُّوحُ فٖيهَا بِاِذْنِ رَبِّهِمْ ۞ عَلَيْهَا مَلٰٓئِكَةٌ غِلَاظٌ شِدَادٌ لَا يَعْصُونَ اللّٰهَ مَٓا اَمَرَهُمْ وَ يَفْعَلُونَ مَا يُؤْمَرُونَ

Hem dinle: سُبْحَانَهُ بَلْ عِبَادٌ مُكْرَمُونَ ۞ لَا يَسْبِقُونَهُ بِالْقَوْلِ وَهُمْ بِاَمْرِهٖ يَعْمَلُونَ senalarını işit.

Eğer cinnîlerle görüşmek istersen قُلْ اُوحِىَ اِلَىَّ اَنَّهُ اسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ الْجِنِّ surlu sureye gir, onları gör, dinle ne diyorlar? Onlardan ibret al. Bak, diyorlar ki:

اِنَّا سَمِعْنَا قُرْاٰنًا عَجَبًا ۞ يَهْدٖٓى اِلَى الرُّشْدِ فَاٰمَنَّا بِهٖ وَلَنْ نُشْرِكَ بِرَبِّنَٓا اَحَدًا

***

İkinci Maksat

Kıyamet ve mevt-i dünya ve hayat-ı âhiret hakkındadır.

Şu maksadın dört esası ve bir mukaddime-i temsiliyesi vardır.

Mukaddime

Nasıl ki bir saray veya bir şehir hakkında biri dava etse: “Şu saray
veya şehir, tahrip edilip yeniden muhkem bir surette bina ve tamir
edilecektir.” Elbette, onun davasına karşı altı sual terettüp eder:

Birincisi: “Niçin tahrip edilecek? Sebep ve muktezî var mıdır?” Eğer “Evet var.” diye ispat etti:

İkincisi şöyle bir sual gelir ki: “Bunu tahrip edip,
tamir edecek usta muktedir midir? Yapabilir mi?” Eğer “Evet yapabilir.”
diye ispat etti:

Üçüncüsü şöyle bir sual gelir ki: “Tahribi mümkün müdür?”

“Hem sonra tahrip edilecek midir?” Eğer “Evet” diye imkân-ı tahribi hem vukuunu ispat etse iki sual daha ona vârid olur ki:

“Acaba şu acib saray veya şehrin yeniden tamiri mümkün müdür? Mümkün olsa:

Acaba tamir edilecek midir?”

Eğer “Evet” diye bunları da ispat etse o vakit bu meselenin hiçbir
cihette hiçbir köşesinde bir delik, bir menfez kalmaz ki şek ve şüphe ve
vesvese girebilsin.

İşte şu temsil gibi dünya sarayının, şu kâinat şehrinin tahrip ve
tamiri için muktezî var. Fâil ve ustası muktedir. Tahribi mümkün ve vaki
olacak. Tamiri mümkün ve vaki olacaktır. İşte şu meseleler, birinci
esastan sonra ispat edilecektir.

Birinci Esas

Ruh, kat’iyen bâkidir. Birinci maksattaki melaike ve ruhanîlerin
vücudlarına delâlet eden hemen bütün deliller, şu meselemiz olan beka-i
ruha dahi delildirler. Bence mesele o kadar kat’îdir ki fazla beyan abes
olur. Evet, şu âlem-i berzahta, âlem-i ervahta bulunan ve âhirete
gitmek için bekleyen hadsiz ervah-ı bâkiye kafileleri ile bizim
mabeynimizdeki mesafe o kadar ince ve kısadır ki bürhan ile göstermeye
lüzum kalmaz.

Hadd ü hesaba gelmeyen ehl-i keşfin ve şuhudun onlarla temas
etmeleri, hattâ ehl-i keşfe’l-kuburun onları görmeleri, hattâ bir kısım
avamın da onlarla muhabereleri ve umumun da rüya-yı sadıkada onlarla
münasebet peyda etmeleri, muzaaf tevatürler suretinde âdeta beşerin
ulûm-u mütearifesi hükmüne geçmiştir. Fakat şu zamanda maddiyyun fikri
herkesi sersem ettiğinden, en bedihî bir şeyde zihinlere vesvese vermiş.

İşte şöyle vesveseleri izale için; hads-i kalbînin ve iz’an-ı aklînin pek çok menbalarından, bir mukaddime ile dört menbaına işaret edeceğiz.

Mukaddime: Onuncu Söz’ün Dördüncü Hakikati’nde ispat
edildiği gibi ebedî, sermedî, misilsiz bir cemal, elbette âyinedar
müştakının ebediyetini ve bekasını ister. Hem kusursuz, ebedî bir
kemal-i sanat, mütefekkir dellâlının devamını talep eder. Hem nihayetsiz
bir rahmet ve ihsan, muhtaç müteşekkirlerinin devam-ı tena’umlarını
iktiza eder.

İşte o âyinedar müştak, o dellâl mütefekkir, o muhtaç müteşekkir; en
başta ruh-u insanîdir. Öyle ise ebedü’l-âbâd yolunda; o cemal, o kemal, o
rahmete refakat edecek, bâki kalacaktır.

Yine Onuncu Söz’ün Altıncı Hakikati’nde ispat edildiği gibi değil
ruh-u beşer, hattâ en basit tabakat-ı mevcudat dahi fena için
yaratılmamışlar; bir nevi bekaya mazhardırlar. Hattâ ruhsuz,
ehemmiyetsiz bir çiçek dahi vücud-u zahirîden gitse bin vecihle bir nevi
bekaya mazhardır. Çünkü sureti, hadsiz hâfızalarda bâki kalır. Kanun-u
teşekkülatı, yüzer tohumcuklarında beka bulup devam eder. Madem bir
parçacık ruha benzeyen o çiçeğin kanun-u teşekkülü, timsal-i sureti, bir
Hafîz-i Hakîm tarafından ibka ediliyor. Dağdağalı inkılablar içinde
kemal-i intizam ile zerrecikler gibi tohumlarında muhafaza ediliyor,
bâki kalır. Elbette gayet cem’iyetli ve gayet yüksek bir mahiyete mâlik
ve haricî vücud giydirilmiş ve zîşuur ve zîhayat ve nurani kanun-u emrî
olan ruh-u beşer, ne derece kat’iyetle bekaya mazhar ve ebediyetle
merbut ve sermediyetle alâkadar olduğunu anlamazsan, nasıl “Zîşuur bir
insanım.” diyebilirsin?

Evet, koca bir ağacın bir derece ruha benzeyen programını ve kanun-u
teşekkülatını, bir nokta gibi en küçük çekirdekte dercedip muhafaza eden
bir Zat-ı Hakîm-i Zülcelal, bir Zat-ı Hafîz-i Bîzeval hakkında “Vefat
edenlerin ruhlarını nasıl muhafaza eder?” denilir mi?

Birinci Menba: Enfüsîdir. Yani, herkes hayatına ve
nefsine dikkat etse bir ruh-u bâkiyi anlar. Evet her bir ruh, kaç sene
yaşamış ise o kadar beden değiştirdiği halde, bilbedahe aynen bâki
kalmıştır. Öyle ise madem ceset gelip geçicidir. Mevt ile bütün bütün
çıplak olmak dahi ruhun bekasına tesir etmez ve mahiyetini de bozmaz.
Yalnız müddet-i hayatta tedricî ceset libasını değiştiriyor. Mevtte ise
birden soyunur.

Gayet kat’î bir hads ile belki müşahede ile sabittir ki ceset ruh ile
kaimdir. Öyle ise ruh, onun ile kaim değildir. Belki ruh, binefsihi
kaim ve hâkim olduğundan; ceset istediği gibi dağılıp toplansın, ruhun
istiklaliyetine halel vermez. Belki ceset, ruhun hanesi ve yuvasıdır,
libası değil. Belki ruhun libası bir derece sabit ve letafetçe ruha
münasip bir gılaf-ı latîfi ve bir beden-i misalîsi vardır. Öyle ise mevt
hengâmında bütün bütün çıplak olmaz, yuvasından çıkar, beden-i
misalîsini giyer.

İkinci Menba: Âfakîdir. Yani, mükerrer müşahedat ve
müteaddid vakıat ve kerrat ile münasebattan neş’et eden bir nevi hükm-ü
tecrübîdir. Evet, tek bir ruhun ba’de’l-memat bekası anlaşılsa şu ruh
nevinin külliyetle bekasını istilzam eder. Zira fenn-i mantıkça kat’îdir
ki: Zatî bir hâssa, bir tek fertte görünse bütün efradda dahi o
hâssanın vücuduna hükmedilir. Çünkü zatîdir. Zatî olsa, her fertte
bulunur.

Halbuki değil bir fert, belki o kadar hadsiz, o kadar hesaba, hasra
gelmez müşahedata istinad eden âsâr ve beka-i ervaha delâlet eden
emarat, o derece kat’îdir ki bize nasıl Yeni Dünya, yani Amerika var ve
orada insanlar bulunur; o insanların vücudlarına hiç vehim hatıra
gelmez. Öyle de şüphe kabul etmez ki şimdi âlem-i melekût ve ervahta;
ölmüş, vefat etmiş insanların ervahı pek çok kesretle vardır ve bizimle
münasebettardırlar. Manevî hedâyâmız onlara gidiyor, onların nurani
feyizleri de bizlere geliyor.

Hem hads-i kat’î ile vicdanen hissedilebilir ki insan öldükten sonra
esaslı bir ciheti bâkidir. O esas ise ruhtur. Ruh ise tahrip ve inhilale
maruz değil. Çünkü basittir, vahdeti var. Tahrip ve inhilal ve bozulmak
ise kesret ve terkip edilmiş şeylerin şe’nidir. Sâbıkan beyan ettiğimiz
gibi hayat, kesrette bir tarz-ı vahdeti temin eder, bir nevi bekaya
sebebiyet verir.

Demek vahdet ve beka, ruhta esastır ki ondan kesrete sirayet eder.
Ruhun fenası, ya tahrip ve inhilal iledir. O tahrip ve inhilal ise
vahdet yol vermez ki girsin, besatet bırakmaz ki bozsun. Veyahut idam
iledir. İdam ise Cevvad-ı Mutlak’ın hadsiz merhameti müsaade etmez ve
nihayetsiz cûdu bırakmaz ki verdiği nimet-i vücudu o nimet-i vücuda pek
müştak ve lâyık olan ruh-u insanîden geri alsın.

Üçüncü Menba: Ruh; zîhayat, zîşuur, nurani, vücud-u
haricî giydirilmiş, câmi’, hakikattar, külliyet kesbetmeye müstaid bir
kanun-u emrîdir. Halbuki en zayıf olan kavanin-i emriye, sebat ve bekaya
mazhardırlar. Çünkü dikkat edilse maruz-u tagayyür olan bütün nevilerde
birer hakikat-i sabite vardır ki bütün tagayyürat ve inkılabat ve
etvar-ı hayat içinde yuvarlanarak suretler değiştirip, ölmeyerek,
yaşayarak bâki kalıyor.

İşte her bir şahs-ı insanî, mahiyetinin câmiiyetiyle ve küllî
şuuruyla ve umumî tasavvuratıyla bir şahıs iken bir nevi hükmüne
geçmiştir. Bir nev’e gelen ve cari olan kanun, o şahs-ı insanîde dahi
caridir.

Madem Fâtır-ı Zülcelal, insanı câmi’ bir âyine ve küllî bir
ubudiyetle ve ulvi bir mahiyetle yaratmıştır. Her fertteki hakikat-i
ruhiye, yüz binler suret değiştirse izn-i Rabbanî ile ölmeyecek,
yaşayarak geldiği gibi gidecek. Öyle ise o şahs-ı insanînin hakikat-i
zîşuuru ve unsur-u zîhayatı olan ruhu dahi Allah’ın emriyle, izniyle ve
ibkasıyla daima bâkidir.

Dördüncü Menba: Ruha bir derece müşabih ve ikisi de
âlem-i emirden ve iradeden geldiklerinden masdar itibarıyla ruha bir
derece muvafık fakat yalnız vücud-u hissî olmayan nevilerde hükümran
olan kavanine dikkat edilse ve o namuslara bakılsa görünür ki eğer o
kanun-u emrî, vücud-u haricî giyse idi o nevilerin birer ruhu olurdu.
Halbuki o kanun daima bâkidir. Daima müstemir, sabittir. Hiçbir
tagayyürat ve inkılabat, o kanunların vahdetine tesir etmez, bozmaz.
Mesela, bir incir ağacı ölse, dağılsa onun ruhu hükmünde olan kanun-u
teşekkülatı, zerre gibi bir çekirdeğinde ölmeyerek bâki kalır.

İşte madem en âdi ve zayıf emrî kanunlar dahi böyle beka ile devam
ile alâkadardır. Elbette ruh-u insanî, değil yalnız beka ile belki
ebedü’l-âbâd ile alâkadar olmak lâzım gelir. Çünkü ruh dahi Kur’an’ın
nassı ile قُلِ الرُّوحُ مِنْ اَمْرِ رَبّٖى ferman-ı celili ile âlem-i
emirden gelmiş bir kanun-u zîşuur ve bir namus-u zîhayattır ki kudret-i
ezeliye, ona vücud-u haricî giydirmiş.

Demek, nasıl ki sıfat-ı iradeden ve âlem-i emirden gelen şuursuz
kavanin, daima veya ağleben bâki kalıyor. Aynen onların bir nevi kardeşi
ve onlar gibi sıfat-ı iradenin tecellisi ve âlem-i emirden gelen ruh,
bekaya mazhar olmak daha ziyade kat’îdir, lâyıktır. Çünkü zîvücuddur,
hakikat-i hariciye sahibidir. Hem onlardan daha kavîdir, daha ulvidir.
Çünkü zîşuurdur. Hem onlardan daha daimîdir, daha kıymettardır. Çünkü
zîhayattır.

İkinci Esas

Saadet-i ebediyeye muktezî vardır. Ve o saadeti verecek Fâil-i
Zülcelal de muktedirdir. Hem harab-ı âlem, mevt-i dünya mümkündür. Hem
vaki olacaktır. Yeniden ihya-yı âlem ve haşir, mümkündür. Hem vaki
olacaktır. İşte bu altı meseleyi, birer birer aklı ikna edecek muhtasar
bir tarzda beyan edeceğiz. Zaten Onuncu Söz’de kalbi, iman-ı kâmil
derecesine çıkaracak derecede bürhanlar zikredilmiştir. Şurada ise
yalnız aklı ikna edecek, susturacak, Eski Said’in Nokta Risalesi’ndeki
beyanatı tarzında bahsedeceğiz.

Evet, saadet-i ebediyeye muktezî mevcuddur. O muktezînin vücuduna delâlet eden bürhan-ı kat’î on menba ve medardan süzülen bir hadstir.

Birinci Medar: Dikkat edilse şu kâinatın umumunda
bir nizam-ı ekmel, bir intizam-ı kasdî vardır. Her cihette reşehat-ı
ihtiyar ve lemaat-ı kasd görünür. Hattâ her şeyde bir nur-u kasd, her
şe’nde bir ziya-yı irade, her harekette bir lem’a-i ihtiyar, her
terkipte bir şule-i hikmet, semeratının şehadetiyle nazar-ı dikkate
çarpıyor. İşte eğer saadet-i ebediye olmazsa şu esaslı nizam, bir
suret-i zaîfe-i vâhiyeden ibaret kalır. Yalancı, esassız bir nizam olur.
Nizam ve intizamın ruhu olan maneviyat ve revabıt ve niseb, heba olup
gider. Demek nizamı nizam eden, saadet-i ebediyedir. Öyle ise nizam-ı
âlem, saadet-i ebediyeye işaret ediyor.

İkinci Medar: Hilkat-i kâinatta bir hikmet-i tamme
görünüyor. Evet, inayet-i ezeliyenin timsali olan hikmet-i İlahiye,
kâinatın umumunda gösterdiği maslahatların riayeti ve hikmetlerin
iltizamı lisanı ile saadet-i ebediyeyi ilan eder.

Çünkü saadet-i ebediye olmazsa şu kâinatta bilbedahe sabit olan
hikmetleri, faydaları, mükâbere ile inkâr etmek lâzım gelir. Onuncu
Söz’ün Onuncu Hakikati, bu hakikati güneş gibi gösterdiğinden, ona
iktifaen burada ihtisar ederiz.

Üçüncü Medar: Akıl ve hikmet ve istikra ve
tecrübenin şehadetleri ile sabit olan hilkat-i mevcudattaki adem-i
abesiyet ve adem-i israf, saadet-i ebediyeye işaret eder. Fıtratta israf
ve hilkatte abesiyet olmadığına delil, Sâni’-i Zülcelal’in her şeyin
hilkatinde en kısa yolu ve en yakın ciheti ve en hafif sureti ve en
güzel keyfiyeti ihtiyar ve intihab etmesidir ve bazen bir şeyi, yüz
vazife ile tavzif etmesidir ve bir ince şeye bin meyve ve gayeleri
takmasıdır.

Madem israf yok ve abesiyet olmaz, elbette saadet-i ebediye
olacaktır. Çünkü dönmemek üzere adem, her şeyi abes eder, her şey israf
olur. Umum fıtratta, ezcümle insanda, fenn-i menafiü’l-aza şehadetiyle
sabit olan adem-i israf gösteriyor ki insanda olan hadsiz istidadat-ı
maneviye ve nihayetsiz âmâl ve efkâr ve müyulat dahi israf
edilmeyecektir.

Öyle ise insandaki o esaslı meyl-i tekemmül, bir kemalin vücudunu
gösterir ve o meyl-i saadet, saadet-i ebediyeye namzet olduğunu kat’î
olarak ilan eder. Öyle olmazsa insanın mahiyet-i hakikiyesini teşkil
eden o esaslı maneviyat, o ulvi âmâl, hikmetli mevcudatın hilafına
olarak israf ve abes olur, kurur, hebaen gider. Şu hakikat, Onuncu
Söz’ün On Birinci Hakikati’nde ispat edildiğinden kısa kesiyoruz.

Dördüncü Medar: Pek çok nevilerde, hattâ gece ve
gündüzde, kış ve baharda ve cevv-i havada hattâ insanın şahıslarında,
müddet-i hayatında değiştirdiği bedenler ve mevte benzeyen uyku ile
haşir ve neşre benzer birer nevi kıyamet, bir kıyamet-i kübranın
tahakkukunu ihsas ediyor, remzen haber veriyorlar.

Evet mesela, haftalık bizim saatimizin saniye ve dakika ve saat ve
günlerini sayan çarklarına benzeyen; Allah’ın dünya denilen büyük
saatindeki yevm, sene, ömr-ü beşer, deveran-ı dünya, birbirine mukaddime
olarak birbirinden haber veriyor, döner işlerler. Geceden sonra sabahı,
kıştan sonra baharı işledikleri gibi mevtten sonra subh-u kıyamet, o
destgâhtan, o saat-i uzmadan çıkacağını remzen haber veriyorlar.

Bir şahsın müddet-i ömründe başına gelmiş birçok kıyamet çeşitleri
vardır. Her gece bir nevi ölmekle, her sabah bir nevi dirilmekle
emarat-ı haşriye gördüğü gibi beş altı senede bi’l-ittifak bütün
zerratını değiştirerek, hattâ bir senede iki defa tedricî bir kıyamet ve
haşir taklidini görmüş. Hem hayvan ve nebat nevilerinde üç yüz binden
ziyade haşir ve neşir ve kıyamet-i neviyeyi her baharda müşahede ediyor.

İşte bu kadar emarat ve işarat-ı haşriye ve bu kadar alâmat ve
rumuzat-ı neşriye elbette kıyamet-i kübranın tereşşuhatı hükmünde, o
haşre işaret ediyorlar. Bir Sâni’-i Hakîm tarafından nevilerde böyle
kıyamet-i neviyeyi yani bütün nebatat köklerini ve bir kısım hayvanları
aynen baharda ihya etmek ve yaprakları ve çiçekleri ve meyveleri gibi
sair bir kısım şeyleri aynıyla değil, misliyle iade ederek bir nevi
haşir ve neşir yapmak; her bir şahs-ı insanîde kıyamet-i umumiye içinde
bir kıyamet-i şahsiyeye delil olabilir.

Çünkü insanın bir tek şahsı, başkasının bir nev’i hükmündedir. Zira
fikir nuru, insanın âmâline ve efkârına öyle bir genişlik vermiş ki mazi
ve müstakbeli ihata eder. Dünyayı dahi yutsa tok olmaz. Sair nevilerde
fertlerin mahiyeti cüz’iyedir, kıymeti şahsiyedir, nazarı mahduddur,
kemali mahsurdur, lezzeti ve elemi ânidir. Beşerin ise mahiyeti
ulviyedir, kıymeti gâliyedir, nazarı âmmdır, kemali hadsizdir, manevî
lezzeti ve elemi kısmen daimîdir.

Öyle ise bilmüşahede sair nevilerde tekerrür eden bir çeşit
kıyametler ve haşirler; şu kıyamet-i kübra-yı umumiyede, her şahs-ı
insanî aynıyla iade edilerek haşredilmesine remzeder, haber verir.
Onuncu Söz’ün Dokuzuncu Hakikati’nde iki kere iki dört eder derecesinde
kat’iyet ile ispat edildiğinden burada ihtisar ederiz.

Beşinci Medar: Beşerin cevher-i ruhunda derc edilmiş
gayr-ı mahdud istidadat ve o istidadatta mündemic olan gayr-ı mahsur
kabiliyetler ve o kabiliyetlerden neş’et eden hadsiz meyiller ve o
hadsiz meyillerden hasıl olan nihayetsiz emeller ve o nihayetsiz
emellerden tevellüd eden gayr-ı mütenahî efkâr ve tasavvurat-ı insaniye,
şu âlem-i şehadetin arkasında bulunan saadet-i ebediyeye elini uzatmış,
ona gözünü dikmiş, o tarafa müteveccih olmuş olduğunu ehl-i tahkik
görüyor.

İşte hiç yalan söylemeyen fıtrat ve fıtrattaki şu kat’î ve şedit ve
sarsılmaz meyl-i saadet-i ebediye, saadet-i ebediyenin tahakkukuna dair
vicdana bir hads-i kat’î veriyor. Onuncu Söz’ün On Birinci Hakikati, bu
hakikati gündüz gibi gösterdiğinden kısa kesiyoruz.

Altıncı Medar: “Rahmanu’r-Rahîm” olan şu mevcudatın
Sâni’-i Zülcemal’inin rahmeti, saadet-i ebediyeyi gösteriyor. Evet,
nimeti nimet eden, nimeti nıkmetlikten halâs eden ve mevcudatı, firak-ı
ebedîden hasıl olan vaveylâlardan kurtaran saadet-i ebediyeyi; o
rahmetin şe’nindendir ki beşerden esirgemesin. Çünkü bütün nimetlerin
re’si, reisi, gayesi, neticesi olan saadet-i ebediye verilmezse, dünya
öldükten sonra âhiret suretinde dirilmezse bütün nimetler nıkmetlere
tahavvül ederler. O tahavvül ise bilbedahe ve bizzarure ve umum kâinatın
şehadetiyle muhakkak ve meşhud olan rahmet-i İlahiyenin vücudunu inkâr
etmek lâzım gelir. Halbuki rahmet, güneşten daha parlak bir hakikat-i
sabitedir.

Bak, rahmetin cilvelerinden ve latîf âsârından olan aşk ve şefkat ve
akıl nimetlerine dikkat et. Eğer firak-ı ebedî ve hicran-ı lâyezalîye,
hayat-ı insaniye incirar edeceğini farz etsen görürsün ki o latîf
muhabbet, en büyük bir musibet olur. O leziz şefkat, en büyük bir illet
olur. O nurani akıl, en büyük bir bela olur. Demek rahmet, (çünkü
rahmettir) hicran-ı ebedîyi, muhabbet-i hakikiyeye karşı çıkaramaz.
Onuncu Söz’ün İkinci Hakikati, bu hakikati gayet güzel bir surette
gösterdiğinden burada ihtisar edildi.

Yedinci Medar: Şu kâinatta görünen ve bilinen bütün
letaif, bütün mehasin, bütün kemalât, bütün incizabat, bütün iştiyakat,
bütün terahhumat; birer manadır, birer mazmundur, birer kelime-i
maneviyedir ki şu kâinatın Sâni’-i Zülcelal’inin lütuf ve merhametinin
tecelliyatını, ihsan ve kereminin cilvelerini bizzarure, bilbedahe kalbe
gösterir, aklın gözüne sokuyor.

Madem şu âlemde bir hakikat vardır. Bilbedahe hakiki rahmet vardır.
Madem hakiki rahmet vardır, saadet-i ebediye olacaktır. Onuncu Söz’ün
Dördüncü Hakikati, İkinci Hakikati ile beraber şu hakikati gündüz gibi
aydınlatmıştır.

Sekizinci Medar: İnsanın fıtrat-ı zîşuuru olan
vicdanı, saadet-i ebediyeye bakar, gösterir. Evet, kim kendi uyanık
vicdanını dinlerse “Ebed! Ebed!” sesini işitecektir. Bütün kâinat o
vicdana verilse ebede karşı olan ihtiyacının yerini dolduramaz. Demek o
vicdan, o ebed için mahluktur.

Demek, bu vicdanî olan incizab ve cezbe, bir gaye-i hakikiyenin ve
bir hakikat-i cazibedarın yalnız cezbi ile olabilir. Onuncu Söz’ün On
Birinci Hakikatinin hâtimesi bu hakikati göstermiştir.

Dokuzuncu Medar: Sadık, masduk, musaddak olan
Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın ihbarıdır. Evet, o zatın (asm)
sözleri, saadet-i ebediyenin kapılarını açmıştır ve onun (asm)
kelâmları saadet-i ebediyeye karşı birer penceredir.

Zaten bütün enbiyanın (aleyhimüsselâm) icmaını ve bütün evliyanın
tevatürünü elinde tutmuş, bütün kuvvetiyle bütün davaları; tevhid-i
İlahîden sonra şu haşir ve saadet noktasında temerküz ediyor. Acaba, şu
kuvveti sarsacak bir şey var mıdır? Onuncu Söz’ün On İkinci Hakikati, şu
hakikati pek zahir bir surette göstermiştir.

Onuncu Medar: On üç asırda yedi vecihle i’cazını
muhafaza eden ve Yirmi Beşinci Söz’de ispat edildiği üzere kırk adet
enva-ı i’cazıyla mu’cize olan Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın ihbarat-ı
kat’iyesidir.

Evet, o Kur’an’ın nefs-i ihbarı, haşr-i cismanînin keşşafıdır ve şu
tılsım-ı muğlak-ı âlemin ve şu remz-i hikmet-i kâinatın miftahıdır. Hem o
Kur’an-ı Mu’cizü’l-Beyan’ın tazammun ettiği ve mükerreren tefekküre
emredip nazara vaz’eylediği berahin-i akliye-i kat’iye binlerdir.

Ezcümle: Bir kıyas-ı temsilîyi tazammun eden وَ قَدْ خَلَقَكُمْ
اَطْوَارًا ve قُلْ يُحْيٖيهَا الَّذٖٓى اَنْشَاَهَٓا اَوَّلَ مَرَّةٍ ve
bir delil-i adalete işaret eden وَ مَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبٖيدِ
gibi pek çok âyât ile haşr-i cismanîdeki saadet-i ebediyeyi gösterecek
pek çok dürbünleri, nazar-ı beşerin dikkatine vaz’etmiştir. Kur’an’ın
sair âyetler ile izah ettiği şu وَ قَدْ خَلَقَكُمْ اَطْوَارًا ve قُلْ
يُحْيٖيهَا الَّذٖٓى اَنْشَاَهَٓا اَوَّلَ مَرَّةٍ deki kıyas-ı temsilînin
hülâsasını Nokta Risalesi’nde şöyle beyan etmişiz ki:

Vücud-u insan, tavırdan tavıra geçtikçe acib ve muntazam inkılablar
geçiriyor. Nutfeden alakaya, alakadan mudgaya, mudgadan azm ve lahme,
azm ve lahmden halk-ı cedide yani insan suretine inkılabı, gayet dakik
düsturlara tabidir. O tavırların her birisinin öyle kavanin-i mahsusa ve
öyle nizamat-ı muayyene ve öyle harekât-ı muttarideleri vardır ki cam
gibi altında bir kasd, bir irade, bir ihtiyar, bir hikmetin cilvelerini
gösterir.

İşte şu tarzda o vücudu yapan Sâni’-i Hakîm, her sene bir libas gibi o
vücudu değiştirir. O vücudun değiştirilmesi ve bekası için inhilal eden
eczaların yerini dolduracak, çalışacak yeni zerrelerin gelmesi için bir
terkibe muhtaçtır. İşte o beden hüceyreleri, muntazam bir kanun-u İlahî
ile yıkıldığından yine muntazam bir kanun-u Rabbanî ile tamir etmek
için rızık namıyla bir madde-i latîfeyi ister ki o beden uzuvlarının
ayrı ayrı hâcetleri nisbetinde Rezzak-ı Hakiki, bir kanun-u mahsus ile
taksim ve tevzi ediyor.

Şimdi o Rezzak-ı Hakîm’in gönderdiği o madde-i latîfenin etvarına
bak, göreceksin ki o maddenin zerratı bir kafile gibi küre-i havada,
toprakta, suda dağılmış iken birden hareket emrini almışlar gibi bir
hareket-i kasdîyi işmam eden bir keyfiyet ile toplanıyorlar. Güya
onlardan her bir zerre, bir vazife ile bir muayyen mekâna gitmek için
memurdur gibi gayet muntazam toplanıyorlar.

Hem gidişatından görünüyor ki bir Fâil-i Muhtar’ın bir kanun-u
mahsusu ile sevk edilip, cemadat âleminden mevalide, yani zîhayat
âlemine girerler. Sonra nizamat-ı muayyene ve harekât-ı muttaride ile ve
desatir-i mahsusa ile rızık olarak bir bedene girip; o beden içinde
dört matbahta pişirildikten sonra ve dört inkılabat-ı acibeyi
geçirdikten sonra ve dört süzgeçten süzüldükten sonra bedenin aktarına
yayılarak bütün muhtaç olan azaların muhtelif, ayrı ayrı derece-i
ihtiyaçlarına göre Rezzak-ı Hakiki’nin inayetiyle ve muntazam kanunları
ile inkısam ederler.

İşte o zerrattan hangi zerreye bir nazar-ı hikmetle baksan göreceksin
ki basîrane, muntazamane, semîane, alîmane sevk olunan o zerreye, kör
ittifak, kanunsuz tesadüf, sağır tabiat, şuursuz esbab, hiç ona
karışamaz. Çünkü her birisi unsur-u muhitten tut, tâ beden hüceyresine
kadar hangi tavra girmiş ise o tavrın kavanin-i muayyenesi ile güya
ihtiyaren amel ediyor, muntazaman giriyor. Hangi tabakaya sefer etmiş
ise öyle muntazam adım atıyor ki bilbedahe bir Sâik-i Hakîm’in emriyle
gidiyor gibi görünüyor.

İşte böyle muntazam tavırdan tavıra, tabakadan tabakaya gitgide hedef
ve maksadından ayrılmayarak tâ makam-ı lâyıkına, mesela, Tevfik’in göz
bebeğine emr-i Rabbanî ile girer, oturur, çalışır.

İşte bu halde, yani erzaktaki tecelli-i rububiyet gösteriyor ki
iptida o zerreler muayyen idiler, muvazzaf idiler, o makamlar için
namzet idiler. Güya her birisinin alnında ve cephesinde “Filan
hüceyrenin rızkı olacak.” yazılı gibi bir intizamın vücudu, her adamın
alnında kalem-i kader ile rızkı yazılı olduğuna ve rızkı üstünde isminin
yazılı olmasına işaret eder.

Acaba mümkün müdür ki bu derece nihayetsiz bir kudret ve muhit bir
hikmet ile rububiyet eden ve zerrattan tâ seyyarata kadar bütün
mevcudatı kabza-i tasarrufunda tutmuş ve intizam ve mizan dairesinde
döndüren Sâni’-i Zülcelal “neş’e-i uhra”yı yapmasın veya yapamasın!

İşte çok âyât-ı Kur’aniye, şu hikmetli “neş’e-i ûlâ”yı nazar-ı beşere
vaz’ediyor. Haşir ve kıyametteki “neş’e-i uhra”yı ona temsil ederek
istib’adı izale eder. Der: قُلْ يُحْيٖيهَا الَّذٖٓى اَنْشَاَهَٓا اَوَّلَ
مَرَّةٍ Yani “Sizi hiçten bu derece hikmetli bir surette kim inşa etmiş
ise odur ki sizi âhirette diriltecektir.”

Hem der ki: وَهُوَ الَّذٖى يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعٖيدُهُ وَهُوَ
اَهْوَنُ عَلَيْهِ Yani “Sizin haşirde iadeniz, dirilmeniz, dünyadaki
hilkatinizden daha kolay, daha rahattır.” Nasıl ki bir taburun
askerleri, istirahat için dağılsa, sonra bir boru ile çağrılsa kolay bir
surette tabur bayrağı altında toplanmaları; yeniden bir tabur teşkil
etmekten çok kolay ve çok rahattır. Öyle de bir bedende birbiriyle
imtizaç ile ünsiyet ve münasebet peyda eden zerrat-ı esasiye, Hazret-i
İsrafil aleyhisselâmın Sûr’u ile Hâlık-ı Zülcelal’in emrine “Lebbeyk!”
demeleri ve toplanmaları; aklen birinci icaddan daha kolay, daha
mümkündür.

Hem bütün zerrelerin toplanmaları belki lâzım değil. Nüveler ve
tohumlar hükmünde olan ve hadîste “Acbü’z-zeneb” tabir edilen ecza-i
esasiye ve zerrat-ı asliye, ikinci neş’e için kâfi bir esastır,
temeldir. Sâni’-i Hakîm, beden-i insanîyi onların üstünde bina eder.

Üçüncü âyet olan وَ مَا رَبُّكَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبٖيدِ gibi âyetlerin işaret ettikleri kıyas-ı adlînin hülâsası şudur ki:

Âlemde çok görüyoruz ki: Zalim, fâcir, gaddar insanlar gayet refah ve
rahatla ve mazlum ve mütedeyyin adamlar gayet zahmet ve zillet ile ömür
geçiriyorlar. Sonra ölüm gelir, ikisini müsavi kılar. Eğer şu müsavat
nihayetsiz ise bir nihayeti yoksa zulüm görünür. Halbuki zulümden
tenezzühü, kâinatın şehadetiyle sabit olan adalet ve hikmet-i İlahiye,
bu zulmü hiçbir cihetle kabul etmediğinden bilbedahe bir mecma-ı âheri
iktiza ederler ki birinci, cezasını; ikinci, mükâfatını görsün. Tâ şu
intizamsız, perişan beşer, istidadına münasip tecziye ve mükâfat görüp
adalet-i mahzaya medar ve hikmet-i Rabbaniyeye mazhar ve hikmetli
mevcudat-ı âlemin bir büyük kardeşi olabilsin.

Evet şu dâr-ı dünya, beşerin ruhunda mündemic olan hadsiz
istidatların sümbüllenmesine müsait değildir. Demek, başka âleme
gönderilecektir. Evet, insanın cevheri büyüktür. Öyle ise ebede
namzettir. Mahiyeti âliyedir, öyle ise cinayeti dahi azîmdir. Sair
mevcudata benzemez. İntizamı da mühimdir. İntizamsız olamaz, mühmel
kalamaz, abes edilmez, fena-yı mutlak ile mahkûm olamaz, adem-i sırfa
kaçamaz. Ona cehennem ağzını açmış, bekliyor. Cennet ise âğuş-u
nazdaranesini açmış, gözlüyor. Onuncu Söz’ün Üçüncü Hakikati bu ikinci
misalimizi gayet güzel gösterdiğinden burada kısa kesiyoruz.

İşte misal için şu iki âyet-i kerîme gibi pek çok berahin-i latîfe-i
akliyeyi tazammun eden sair âyetleri dahi kıyas eyle, tetebbu et. İşte
menabi-i aşere ve on medar; bir hads-i kat’î, bir bürhan-ı kātı’ı intac
ediyorlar ve o pek esaslı hads ve o pek kuvvetli bürhan, haşir ve
kıyamete dâî ve muktezînin vücuduna kat’iyen delâlet ettikleri gibi;
Sâni’-i Zülcelal’in dahi –Onuncu Söz’de kat’iyen ispat edildiği üzere–
Hakîm, Rahîm, Hafîz, Âdil gibi ekser esma-i hüsnası, haşir ve kıyametin
gelmesini ve saadet-i ebediyenin vücudunu iktiza ederler ve saadet-i
ebediyenin tahakkukuna kat’î delâlet ederler.

Demek, haşir ve kıyamete muktezî o derece kuvvetlidir ki hiçbir şek ve şüpheye medar olamaz.

Üçüncü Esas

Fâil, muktedirdir. Evet, nasıl haşrin muktezîsi, şüphesiz mevcuddur.
Haşri yapacak zat da nihayet derecede muktedirdir. Onun kudretinde
noksan yoktur. En büyük ve en küçük şeyler, ona nisbeten birdirler. Bir
baharı halk etmek, bir çiçek kadar kolaydır. Evet, bir Kadîr ki şu âlem;
bütün güneşleri, yıldızları, avâlimi, zerratı, cevahiri nihayetsiz
lisanlarla onun azametine ve kudretine şehadet eder. Hiçbir vehim ve
vesvesenin hakkı var mıdır ki haşr-i cismanîyi o kudretten istib’ad
etsin.

Evet, bilmüşahede bir Kadîr-i Zülcelal şu âlem içinde, her asırda
birer yeni ve muntazam dünyayı halk eden, hattâ her senede birer yeni
seyyar, muntazam kâinatı icad eden, hattâ her günde birer yeni muntazam
âlem yapan; daima şu semavat ve arz yüzünde ve birbiri arkasında geçici
dünyaları, kâinatları kemal-i hikmet ile halk eden, değiştiren ve
asırlar ve seneler, belki günler adedince muntazam âlemleri zaman ipine
asan ve onunla azamet-i kudretini gösteren ve yüz bin çeşit haşrin
nakışlarıyla tezyin ettiği koca bahar çiçeğini küre-i arzın başına bir
tek çiçek gibi takan ve onunla kemal-i hikmetini, cemal-i sanatını izhar
eden bir zat, “Nasıl kıyameti getirecek, nasıl bu dünyayı âhiretle
değiştirecek?” denilir mi?

Şu Kadîr’in kemal-i kudretini ve hiçbir şey ona ağır gelmediğini ve
en büyük şey en küçük şey gibi onun kudretine ağır gelmediğini ve hadsiz
efrad, bir tek fert gibi o kudrete kolay geldiğini, şu âyet-i kerîme
ilan ediyor: مَا خَلْقُكُمْ وَلَا بَعْثُكُمْ اِلَّا كَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ
Şu âyetin hakikatini Onuncu Söz’ün Hâtimesi’nde icmalen ve Nokta
Risalesi’nde ve Yirminci Mektup’ta izahen beyan etmişiz. Şu makam
münasebetiyle üç mesele suretinde bir parça izah ederiz:

İşte kudret-i İlahiye zatiyedir. Öyle ise acz tahallül edemez.

Hem melekûtiyet-i eşyaya taalluk eder. Öyle ise mevani tedahül edemez.

Hem nisbeti kanunîdir. Öyle ise cüz, külle müsavi gelir ve cüz’î, küllî hükmüne geçer.

İşte şu üç meseleyi ispat edeceğiz.

Birinci Mesele: Kudret-i ezeliye, Zat-ı Akdes-i
İlahiye’nin lâzıme-i zaruriye-i zatiyesidir. Yani, bizzarure zatın
lâzımesidir. Hiçbir cihet-i infikâki olamaz. Öyle ise kudretin zıddı
olan acz, o kudreti istilzam eden zata bilbedahe ârız olamaz. Çünkü o
halde cem’-i zıddeyn lâzım gelir. Madem acz, zata ârız olamaz; bilbedahe
o zatın lâzımı olan kudrete tahallül edemez. Madem acz, kudretin içine
giremez; bilbedahe o kudret-i zatiyede meratib olamaz. Çünkü her şeyin
vücud meratibi, o şeyin zıtlarının tedahülü iledir. Mesela, hararetteki
meratib, bürudetin tahallülü iledir; hüsündeki derecat, kubhun tedahülü
iledir ve hâkeza kıyas et…

Fakat mümkinatta, hakiki ve tabiî lüzum-u zatî olmadığından
mümkinatta zıtlar birbirine girebilmiş. Mertebeler tevellüd ederek
ihtilafat ile tagayyürat-ı âlem neş’et etmiştir. Mademki kudret-i
ezeliyede meratib olamaz. Öyle ise makdûrat dahi bizzarure kudrete
nisbeti bir olur. En büyük en küçüğe müsavi ve zerreler, yıldızlara
emsal olur. Bütün haşr-i beşer, bir tek nefsin ihyası gibi bir baharın
icadı, bir tek çiçeğin sun’u gibi o kudrete kolay gelir. Eğer esbaba
isnad edilse o vakit bir tek çiçek, bir bahar kadar ağır olur.

Şu Söz’ün İkinci Makamı’nın Dördüncü “Allahu ekber” mertebesinin âhir
fıkrasının hâşiyesinde hem Yirmi İkinci Söz’de hem Yirminci Mektup’ta
ve zeylinde ispat edilmiş ki: Hilkat-i eşya Vâhid-i Ehad’e verilse bütün
eşya, bir şey gibi kolay olur. Eğer esbaba verilse bir şey, bütün eşya
kadar külfetli, ağır olur.

İkinci Mesele ki kudret, melekûtiyet-i eşyaya
taalluk eder. Evet, kâinatın âyine gibi iki yüzü var. Biri, mülk ciheti
ki âyinenin renkli yüzüne benzer. Diğeri, melekûtiyet ciheti ki âyinenin
parlak yüzüne benzer.

Mülk ciheti ise zıtların cevelangâhıdır. Güzel çirkin, hayır şer,
küçük büyük, ağır kolay gibi emirlerin mahall-i vürûdudur. İşte şunun
içindir ki Sâni’-i Zülcelal esbab-ı zahiriyeyi, tasarrufat-ı kudretine
perde etmiştir. Tâ dest-i kudret, zahir akla göre hasis ve nâ-lâyık
emirlerle bizzat mübaşereti görünmesin. Çünkü azamet ve izzet, öyle
ister. Fakat o vesait ve esbaba hakiki tesir vermemiştir. Çünkü vahdet-i
ehadiyet öyle ister.

Melekûtiyet ciheti ise her şeyde parlaktır, temizdir. Teşahhusatın
renkleri, muzahrefatları, ona karışmaz. O cihet, vasıtasız kendi
Hâlık’ına müteveccihtir. Onda terettüb-ü esbab, teselsül-ü ilel yoktur.
Ona illiyet, ma’luliyet giremez. Eğri büğrüsü yoktur. Maniler müdahale
edemezler. Zerre, şemse kardeş olur.

Elhasıl: O kudret hem basittir hem
nâmütenahîdir hem zatîdir. Mahall-i taalluk-u kudret ise hem vasıtasız
hem lekesiz hem isyansızdır. Öyle ise o kudretin dairesinde büyük küçüğe
karşı tekebbürü yok. Cemaat ferde karşı rüçhanı olamaz. Küll cüze
nisbeten, kudrete karşı fazla nazlanamaz.

Üçüncü Mesele ki kudretin nisbeti kanunîdir. Yani
çoğa aza, büyüğe küçüğe bir bakar. Şu mesele-i gamızayı birkaç temsil
ile zihne takrib edeceğiz.

İşte kâinatta “şeffafiyet” “mukabele” “muvazene” “intizam” “tecerrüd”
“itaat” birer emirdir ki çoğu aza, büyüğü küçüğe müsavi kılar.

Birinci Temsil: “Şeffafiyet”
sırrını gösterir. Mesela, şemsin feyz-i tecellisi olan timsali ve aksi,
denizin yüzünde ve denizin her bir katresinde aynı hüviyeti gösterir.
Eğer küre-i arz, perdesiz güneşe karşı muhtelif cam parçalarından
mürekkeb olsa; şemsin aksi, her bir parçada ve bütün zemin yüzünde
müzahametsiz, tecezzisiz, tenakussuz bir olur. Eğer faraza şems, fâil-i
muhtar olsa idi ve feyz-i ziyasını, timsal-i aksini iradesiyle verse idi
bütün zemin yüzüne verdiği feyzi, bir zerreye verdiği feyizden daha
ağır olamazdı.

İkinci Temsil: “Mukabele” sırrıdır.
Mesela, zîhayat fertlerden (yani insanlardan) terekküp eden bir daire-i
azîmenin nokta-i merkeziyesindeki ferdin elinde bir mum ve daire-i
muhitteki fertlerin ellerinde de birer âyine farz edilse; nokta-i
merkeziyenin muhit âyinelerine verdiği feyiz ve cilve-i akis,
müzahametsiz, tecezzisiz, tenakussuz, nisbeti birdir.

Üçüncü Temsil: “Muvazene” sırrıdır.
Mesela, hakiki ve hassas ve çok büyük bir mizan bulunsa; iki gözünde
iki güneş veya iki yıldız veya iki dağ veya iki yumurta veya iki zerre
herhangisi bulunursa bulunsun, sarf olunacak aynı kuvvet ile o hassas
azîm terazinin bir gözü göğe, biri zemine inebilir.

Dördüncü Temsil: “İntizam” sırrıdır. Mesela, en azîm bir gemi, en küçük bir oyuncak gibi çevrilebilir.

Beşinci Temsil: “Tecerrüd”
sırrıdır. Mesela, teşahhusattan mücerred bir mahiyet, bütün cüz’iyatına
en küçüğünden en büyüğüne tenakus etmeden, tecezzi etmeden bir bakar,
girer. Teşahhusat-ı zahiriye cihetindeki hususiyetler, müdahale edip
şaşırtmaz. O mahiyet-i mücerredenin nazarını tağyir etmez. Mesela, iğne
gibi bir balık, balina balığı gibi o mahiyet-i mücerredeye mâliktir. Bir
mikrop, bir gergedan gibi mahiyet-i hayvaniyeyi taşıyor.

Altıncı Temsil: “İtaat” sırrını gösterir. Mesela, bir kumandan “Arş!” emri ile bir neferi tahrik ettiği gibi aynı emir ile bir orduyu tahrik eder.

Şu temsil-i itaat sırrının hakikati şudur ki: Kâinatta, bi’t-tecrübe
her şeyin bir nokta-i kemali vardır. O şeyin, o noktaya bir meyli
vardır. Muzaaf meyil, ihtiyaç olur. Muzaaf ihtiyaç, iştiyak olur. Muzaaf
iştiyak, incizab olur. Ve incizab, iştiyak, ihtiyaç, meyil; Cenab-ı
Hakk’ın evamir-i tekviniyesinin, mahiyet-i eşya tarafından birer habbe
ve nüve-i imtisalidirler. Mümkinat mahiyetlerinin mutlak kemali, mutlak
vücuddur. Hususi kemali, istidatlarını kuvveden fiile çıkaran ona mahsus
bir vücuddur.

İşte bütün kâinatın “Kün” emrine itaati, bir tek nefer hükmünde olan
bir zerrenin itaati gibidir. İrade-i ezeliyeden gelen “Kün” emr-i
ezelîsine mümkinatın itaati ve imtisalinde, yine iradenin tecellisi olan
meyil ve ihtiyaç ve şevk ve incizab; birden, beraber mündemicdir. Latîf
su, nazik bir meyille incimad emrini aldığı vakit demiri parçalaması,
itaat sırrının kuvvetini gösterir.

Şu altı temsil hem nâkıs hem mütenahî hem zayıf hem tesir-i hakikisi
yok olan mümkinat kuvvetinde ve fiilinde bilmüşahede görünse, elbette
hem gayr-ı mütenahî hem ezelî hem ebedî hem bütün kâinatı adem-i sırftan
icad eden ve bütün ukûlü hayrette bırakan hem âsâr-ı azametiyle tecelli
eden kudret-i ezeliyeye nisbeten şüphesiz her şey müsavidir. Hiçbir şey
ona ağır gelmez (Gaflet olunmaya). Şu altı sırrın küçük mizanlarıyla o
kudret tartılmaz ve münasebete giremez. Yalnız fehme takrib ve istib’adı
izale için zikredilir.

Üçüncü Esas’ın netice ve hülâsası: Madem
kudret-i ezeliye gayr-ı mütenahîdir. Hem Zat-ı Akdes’e lâzıme-i
zaruriyedir. Hem her şeyin lekesiz, perdesiz melekûtiyet ciheti, ona
müteveccihtir. Hem ona mukabildir. Hem tesavi-i tarafeynden ibaret olan
imkân itibarıyla muvazenettedir. Hem şeriat-ı fıtriye-i kübra olan
nizam-ı fıtrata ve kavanin-i âdetullaha mutîdir. Hem manilerden ve ayrı
ayrı hususiyetlerden melekûtiyet ciheti mücerred ve safidir. Elbette en
büyük şey, en küçük şey gibi o kudrete ziyade nazlanmaz, mukavemet
etmez.

Öyle ise haşirde bütün zevi’l-ervahın ihyası, bir sineğin baharda
ihyasından daha ziyade kudrete ağır olmaz. Öyle ise مَا خَلْقُكُمْ وَلَا
بَعْثُكُمْ اِلَّا كَنَفْسٍ وَاحِدَةٍ fermanı mübalağasızdır, doğrudur,
haktır. Öyle ise müddeamız olan “Fâil muktedirdir, o cihette hiçbir mani
yoktur.” kat’î bir surette tahakkuk etti.

Dördüncü Esas

Nasıl kıyamet ve haşre muktezî var ve haşri getirecek fâil dahi
muktedirdir. Öyle de şu dünyanın kıyamet ve haşre kabiliyeti vardır.
İşte şu mahal kabildir olan müddeamızda dört mesele vardır.

Birincisi: Şu âlem-i dünyanın imkân-ı mevtidir.

İkincisi: O mevtin vukuudur.

Üçüncüsü: O harap olmuş, ölmüş dünyanın, âhiret suretinde tamir ve dirilmesinin imkânıdır.

Dördüncüsü: O mümkün olan tamir ve ihyanın vuku bulmasıdır.

Birinci Mesele: Şu kâinatın mevti, mümkündür. Çünkü
bir şey kanun-u tekâmülde dâhil ise o şeyde alâküllihal neşv ü nema
vardır. Neşv ü nema ve büyümek varsa ona alâküllihal bir ömr-ü fıtrî
vardır. Ömr-ü fıtrîsi var ise alâküllihal bir ecel-i fıtrîsi vardır.
Gayet geniş bir istikra ve tetebbu ile sabittir ki öyle şeyler mevtin
pençesinden kendini kurtaramaz.

Evet, nasıl ki insan küçük bir âlemdir, yıkılmaktan kurtulamaz. Âlem
dahi büyük bir insandır, o dahi ölümün pençesinden kurtulamaz. O da
ölecek, sonra dirilecek veya yatıp sonra subh-u haşirle gözünü
açacaktır.

Hem nasıl ki kâinatın bir nüsha-i musağğarası olan bir şecere-i
zîhayat, tahrip ve inhilalden başını kurtaramaz. Öyle de şecere-i
hilkatten teşaub etmiş olan silsile-i kâinat tamir ve tecdid için
tahripten, dağılmaktan kendini kurtaramaz.

Eğer dünyanın ecel-i fıtrîsinden evvel irade-i ezeliyenin izni ile
haricî bir maraz veya muharrib bir hâdise başına gelmezse ve onun
Sâni’-i Hakîm’i dahi ecel-i fıtrîden evvel onu bozmazsa, herhalde hattâ
fennî bir hesap ile bir gün gelecek ki:

اِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ۞ وَاِذَا النُّجُومُ انْكَدَرَتْ ۞ وَاِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ ۞ اِذَا السَّمَٓاءُ انْفَطَرَتْ ۞ وَاِذَا الْكَوَاكِبُ انْتَثَرَتْ ۞ وَاِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ

manaları ve sırları, Kadîr-i Ezelî’nin izni ile tezahür edip, o dünya
olan büyük insan sekerata başlayıp acib bir hırıltı ile ve müthiş bir
savt ile fezayı çınlatıp dolduracak, bağırıp ölecek; sonra emr-i İlahî
ile dirilecektir.

İnce Remizli Bir Mesele

Nasıl ki su, kendi zararına olarak incimad eder. Buz, buzun zararına
temeyyu eder. Lüb, kışrın zararına kuvvetleşir. Lafız, mana zararına
kalınlaşır. Ruh, ceset hesabına zayıflaşır. Ceset, ruh hesabına
inceleşir.

Öyle de âlem-i kesif olan dünya, âlem-i latîf olan âhiret hesabına,
hayat makinesinin işlemesiyle şeffaflaşır, latîfleşir. Kudret-i Fâtıra,
gayet hayret verici bir faaliyetle kesif, camid, sönmüş, ölmüş eczalarda
nur-u hayatı serpmesi, bir remz-i kudrettir ki âlem-i latîf hesabına şu
âlem-i kesifi nur-u hayat ile eritiyor, yandırıyor, ışıklandırıyor,
hakikatini kuvvetleştiriyor.

Evet, hakikat ne kadar zayıf ise de ölmez, suret gibi mahvolmaz.
Belki teşahhuslarda, suretlerde seyr ü sefer eder. Hakikat büyür,
inkişaf eder, gittikçe genişlenir. Kışır ve suret ise eskileşir,
inceleşir, parçalanır. Sabit ve büyümüş hakikatin kametine yakışmak için
daha güzel olarak tazeleşir. Ziyade ve noksan noktasında hakikatle
suret, makûsen mütenasiptirler. Yani suret kalınlaştıkça hakikat
inceleşir. Suret inceleştikçe hakikat o nisbette kuvvet bulur. İşte şu
kanun, kanun-u tekâmüle dâhil olan bütün eşyaya şâmildir.

Demek, herhalde bir zaman gelecek ki kâinat hakikat-i uzmasının kışır ve sureti olan âlem-i şehadet, Fâtır-ı Zülcelal’in izniyle parçalanacak. Sonra daha güzel bir surette tazelenecektir. يَوْمَ تُبَدَّلُ الْاَرْضُ غَيْرَ الْاَرْضِ sırrı tahakkuk edecektir.

Elhasıl: Dünyanın mevti mümkün hem hiç şüphe getirmez ki mümkündür.

İkinci Mesele: Mevt-i dünyanın vuku bulmasıdır. Şu
meseleye delil: Bütün Edyan-ı Semaviyenin icmaıdır ve bütün fıtrat-ı
selimenin şehadetidir ve şu kâinatın bütün tahavvülat ve tebeddülat ve
tagayyüratının işaretidir. Hem asırlar, seneler adedince zîhayat
dünyaların ve seyyar âlemlerin, şu dünya misafirhanesinde mevtleriyle,
asıl dünyanın da onlar gibi ölmesine şehadetleridir.

Şu dünyanın sekeratını, âyât-ı Kur’aniyenin işaret ettiği surette
tahayyül etmek istersen bak: Şu kâinatın eczaları, dakik, ulvi bir nizam
ile birbirine bağlanmış. Hafî, nazik, latîf bir rabıta ile tutunmuş ve o
derece bir intizam içindedir ki eğer ecram-ı ulviyeden tek bir cirm
“Kün” emrine veya “Mihverinden çık.” hitabına mazhar olunca şu dünya
sekerata başlar. Yıldızlar çarpışacak, ecramlar dalgalanacak, nihayetsiz
feza-yı âlemde milyonlar gülleleri, küreler gibi büyük topların müthiş
sadâları gibi vaveylâya başlar. Birbirine çarpışarak, kıvılcımlar
saçarak, dağlar uçarak, denizler yanarak yeryüzü düzlenecek.

İşte şu mevt ve sekerat ile Kadîr-i Ezelî kâinatı çalkalar; kâinatı
tasfiye edip cehennem ve cehennemin maddeleri bir tarafa, cennet ve
cennetin mevadd-ı münasibeleri başka tarafa çekilir, âlem-i âhiret
tezahür eder.

Üçüncü Mesele: Ölecek âlemin dirilmesi mümkündür.
Çünkü İkinci Esas’ta ispat edildiği gibi; kudrette noksan yoktur.
Muktezî ise gayet kuvvetlidir. Mesele ise mümkinattandır. Mümkün bir
meselenin gayet kuvvetli bir muktezîsi var ise fâilin kudretinde
noksaniyet yok ise ona mümkün değil belki vaki suretiyle bakılabilir.

Remizli Bir Nükte

Şu kâinata dikkat edilse görünüyor ki: İçinde iki unsur var ki her
tarafa uzanmış, kök atmış. Hayır şer, güzel çirkin, nef’ zarar, kemal
noksan, ziya zulmet, hidayet dalalet, nur nâr, iman küfür, taat isyan,
havf muhabbet gibi âsârlarıyla, meyveleriyle şu kâinatta ezdad
birbiriyle çarpışıyor. Daima tagayyür ve tebeddülata mazhar oluyor.
Başka bir âlemin mahsulatının tezgâhı hükmünde çarkları dönüyor. Elbette
o iki unsurun birbirine zıt olan dalları ve neticeleri, ebede gidecek;
temerküz edip birbirinden ayrılacak. O vakit, cennet-cehennem suretinde
tezahür edecektir.

Madem âlem-i beka, şu âlem-i fenadan yapılacaktır. Elbette anâsır-ı
esasiyesi, bekaya ve ebede gidecektir. Evet cennet-cehennem, şecere-i
hilkatten ebed tarafına uzanıp eğilerek giden dalının iki meyvesidir ve
şu silsile-i kâinatın iki neticesidir ve şu seyl-i şuunatın iki
mahzenidir ve ebede karşı cereyan eden ve dalgalanan mevcudatın iki
havuzudur ve lütuf ve kahrın iki tecelligâhıdır ki dest-i kudret, bir
hareket-i şedide ile kâinatı çalkaladığı vakit, o iki havuz münasip
maddelerle dolacaktır.

Şu Remizli Nükte’nin sırrı şudur ki:

Hakîm-i Ezelî inayet-i sermediye ve hikmet-i ezeliyenin iktizasıyla,
şu dünyayı tecrübeye mahal ve imtihana meydan ve esma-i hüsnasına âyine
ve kalem-i kader ve kudretine sahife olmak için yaratmış. Ve tecrübe ve
imtihan ise neşv ü nemaya sebeptir. O neşv ü nema ise istidatların
inkişafına sebeptir. O inkişaf ise kabiliyetlerin tezahürüne sebeptir. O
kabiliyetlerin tezahürü ise hakaik-i nisbiyenin zuhuruna sebeptir.
Hakaik-i nisbiyenin zuhuru ise Sâni’-i Zülcelal’in esma-i hüsnasının
nukuş-u tecelliyatını göstermesine ve kâinatı mektubat-ı Samedaniye
suretine çevirmesine sebeptir.

İşte şu sırr-ı imtihan ve sırr-ı teklif iledir ki ervah-ı âliyenin
elmas gibi cevherleri, ervah-ı safilenin kömür gibi maddelerinden
tasaffi eder, ayrılır.

İşte bu mezkûr sırlar gibi daha bilmediğimiz çok ince, âlî hikmetler
için âlemi bu surette irade ettiğinden şu âlemin tagayyür ve tahavvülünü
dahi o hikmetler için irade etti. Tahavvül ve tagayyür için zıtları
birbirine hikmetle karıştırdı ve karşı karşıya getirdi. Zararları
menfaatlere mezcederek, şerleri hayırlara idhal ederek, çirkinlikleri
güzelliklerle cem’ederek, hamur gibi yoğurarak şu kâinatı tebeddül ve
tagayyür kanununa ve tahavvül ve tekâmül düsturuna tabi kıldı.

Vaktâ ki meclis-i imtihan kapandı. Tecrübe vakti bitti. Esma-i hüsna
hükmünü icra etti. Kalem-i kader, mektubatını tamamıyla yazdı. Kudret,
nukuş-u sanatını tekmil etti. Mevcudat, vezaifini îfa etti. Mahlukat,
hizmetlerini bitirdi. Her şey, manasını ifade etti. Dünya, âhiret
fidanlarını yetiştirdi. Zemin, Sâni’-i Kadîr’in bütün mu’cizat-ı
kudretini, umum havârık-ı sanatını teşhir edip gösterdi. Şu âlem-i fena,
sermedî manzaraları teşkil eden levhaları zaman şeridine taktı.

O Sâni’-i Zülcelal’in hikmet-i sermediyesi ve inayet-i ezeliyesi; o
imtihan neticelerini, o tecrübenin neticelerini, o esma-i hüsnanın
tecellilerinin hakikatlerini, o kalem-i kader mektubatının hakaikini, o
numune-misal nukuş-u sanatının asıllarını, o vezaif-i mevcudatın
faydalarını, gayelerini, o hidemat-ı mahlukatın ücretlerini ve o
kelimat-ı kitab-ı kâinatın ifade ettikleri manaların hakikatlerini ve
istidat çekirdeklerinin sümbüllenmesini ve bir mahkeme-i kübra açmasını
ve dünyadan alınmış misalî manzaraların göstermesini ve esbab-ı
zahiriyenin perdesini yırtmasını ve her şey doğrudan doğruya Hâlık-ı
Zülcelal’ine teslim etmesi gibi hakikatleri iktiza etti. Ve o mezkûr
hakikatleri iktiza ettiği için kâinatı dağdağa-i tagayyür ve fenadan,
tahavvül ve zevalden kurtarmak ve ebedîleştirmek için o zıtların
tasfiyesini istedi ve tagayyürün esbabını ve ihtilafatın maddelerini
tefrik etmek istedi. Elbette kıyameti koparacak ve o neticeler için
tasfiye edecek.

İşte şu tasfiyenin neticesinde cehennem ebedî ve dehşetli bir suret
alıp, taifeleri وَامْتَازُوا الْيَوْمَ اَيُّهَا الْمُجْرِمُونَ tehdidine
mazhar olacak. Cennet ebedî, haşmetli bir suret giyerek ehil ve ashabı
سَلَامٌ عَلَيْكُمْ طِبْتُمْ فَادْخُلُوهَا خَالِدٖينَ hitabına mazhar
olacak. Yirmi Sekizinci Söz’ün Birinci Makamı’nın İkinci Suali’nde ispat
edildiği gibi Hakîm-i Ezelî, şu iki hanenin sekenelerine, kudret-i
kâmilesiyle ebedî ve sabit bir vücud verir ki hiç inhilal ve tagayyüre
ve ihtiyarlığa ve inkıraza maruz kalmazlar. Çünkü inkıraza sebebiyet
veren tagayyürün esbabı bulunmaz.

Dördüncü Mesele: Şu mümkün, vaki olacaktır. Evet
dünya, öldükten sonra âhiret olarak diriltilecektir. Dünya harap
edildikten sonra, o dünyayı yapan zat, yine daha güzel bir surette onu
tamir edecek, âhiretten bir menzil yapacaktır. Şuna delil başta Kur’an-ı
Kerîm binler berahin-i akliyeyi tazammun eden umum âyâtıyla ve bütün
kütüb-ü semaviye bunda müttefik bulunduğu gibi; Zat-ı Zülcelal’in
evsaf-ı celaliyesi ve evsaf-ı cemaliyesi ve esma-i hüsnası, bunun
vukuuna kat’î surette delâlet ederler ve enbiyaya gönderdiği bütün
semavî fermanları ile kıyameti ve haşrin icadını vaad etmiş. İşte madem
vaad etmiş, elbette yapacaktır. Onuncu Söz’ün Sekizinci Hakikati’ne
müracaat et. Hem başta Muhammed-i Arabî aleyhissalâtü vesselâmın bin
mu’cizatının kuvvetiyle, bütün enbiya ve mürselînin ve evliya ve
sıddıkînin, vukuunda müttefik olup haber verdikleri gibi; şu kâinat
bütün âyât-ı tekviniyesiyle, vukuundan haber veriyor.

Elhasıl: Onuncu Söz bütün hakaikiyle, Yirmi
Sekizinci Söz İkinci Makamı’nda Lâsiyyemalardaki bütün berahiniyle,
gurûb etmiş güneşin sabahleyin yeniden tulû edeceği derecesinde bir
kat’iyetle göstermiştir ki: Hayat-ı dünyeviyenin gurûbundan sonra şems-i
hakikat, hayat-ı uhreviye suretinde çıkacaktır.

İşte baştan buraya kadar beyanatımız, ism-i Hakîm’den istimdad ve
feyz-i Kur’an’dan istifade suretinde kalbi kabule, nefsi teslime, aklı
iknaya ihzar için dört esas söyledik. Fakat biz neyiz
ki buna dair söz söyleyeceğiz. Asıl şu dünyanın sahibi, şu kâinatın
Hâlık’ı, şu mevcudatın Mâlik’i ne söylüyor; onu dinlemeliyiz. Mülk
sahibi söz söylerken başkalarının ne haddi var ki fuzuliyane karışsın.

İşte o Sâni’-i Hakîm, dünya mescidinde ve arz mektebinde, asırlar
arkasında oturan taifelerin umum saflarına hitaben îrad ettiği hutbe-i
ezeliyesinde, kâinatı zelzeleye veren

اِذَا زُلْزِلَتِ الْاَرْضُ زِلْزَالَهَا ۞ وَاَخْرَجَتِ الْاَرْضُ اَثْقَالَهَا ۞ وَ قَالَ الْاِنْسَانُ مَالَهَا ۞ يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ اَخْبَارَهَا ۞ بِاَنَّ رَبَّكَ اَوْحٰى لَهَا ۞ يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ اَشْتَاتًا لِيُرَوْا اَعْمَالَهُمْ ۞ فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ ۞ وَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ

ve bütün mahlukatı neşelendiren, şevke getiren

وَبَشِّرِ الَّذٖينَ اٰمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ اَنَّ لَهُمْ جَنَّاتٍ تَجْرٖى مِنْ تَحْتِهَا الْاَنْهَارُ كُلَّمَا رُزِقُوا مِنْهَا مِنْ ثَمَرَةٍ رِزْقًا قَالُوا هٰذَا الَّذٖى رُزِقْنَا مِنْ قَبْلُ وَاُتُوا بِهٖ مُتَشَابِهًا وَلَهُمْ فٖيهَٓا اَزْوَاجٌ مُطَهَّرَةٌ وَهُمْ فٖيهَا خَالِدُونَ

gibi binler fermanları, Mâlikü’l-mülk’ten, Sahib-i Dünya ve Âhiret’ten dinlemeliyiz. “Âmennâ ve Saddaknâ” demeliyiz.

سُبْحَانَكَ لَا عِلْمَ لَنَٓا اِلَّا مَا عَلَّمْتَنَٓا اِنَّكَ اَنْتَ الْعَلٖيمُ الْحَكٖيمُ

رَبَّنَا لَا تُؤَاخِذْنَٓا اِنْ نَسٖينَٓا اَوْ اَخْطَاْنَا

اَللّٰهُمَّ صَلِّ عَلٰى سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ وَ عَلٰى اٰلِ سَيِّدِنَا مُحَمَّدٍ كَمَا صَلَّيْتَ عَلٰى سَيِّدِنَا اِبْرَاهٖيمَ وَ عَلٰى اٰلِ سَيِّدِنَا اِبْرَاهٖيمَ اِنَّكَ حَمٖيدٌ مَجٖيدٌ

***

[1] Hâşiye: Melaike manasını ve ruhaniyatın hakikatini inkâra mecal bulamamışlar, belki fıtratın namuslarından “Kuva-yı Sâriye” diye “cereyan eden kuvvetler” namını vererek yanlış bir surette tasvir ile bir cihetten tasdikine mecbur kalmışlar. (Ey kendini akıllı zanneden!..)

KAYNAK LİNKİ: http://www.hizmetvakfi.org/risaleinur/