AŞEKA
Aşk, “AŞEKA” dan gelir. Ağacı saran, besinini ağaçtan alan ve zaman içinde ağacı kurutarak öldüren sarmaşığa “AŞEKA” denir.
İnsan, bir başkasını, kendini öldürmek için mi seviyor yani ?.
Ne garip…
Kendini yaşatmak için başkasını öldürmek gibi!
Güller ellerde, güller caddelerde…
Tavırlarda gül yok!
Kalpler dükkanlarda, kalpler romanlarda…
Vücutlarda kalp yok !
AŞEKA…Sen hangi toprakta, hangi ağacı sarmaktasın acaba ?
Su yok, güneş yok, bahçıvan yok !
Uzakların Şarkısı eski gramafonlarda kalmış. ”Senede Bir Gün” bile olsa beklenen sevgiliyi eller almış.
Altından taçlara vurulmuş Leyla, papatyalar ayak altında kalmış !
Sen hangi bahçenin sarmaşığı AŞEKA ?
Bahar çoktan bitti, yolcu çoktan gitti.
Yeniden can bulabilir mi köklerin karlar altında ?
Gözyaşıyla ıslanmış mektubu yok sevmelerin, hayatın sarıp sarmalayan tılsımı yok artık.
Sorsan herkes aşık, sorsan herkes iyi…Baksana her yer, derya, deniz…
Bir başka lisanda konuşuyor maşuklar.
Bir varmış, bir yokmuş aşklar…İllüzyon gibi !
Kuşlar, güvenmediği dallara konar mı ki AŞEKA ?
Martılar, bu güvensiz denizlerden su içmeye kanar mı ?
Zaman mı eskidi? Bizim yad ettiğimiz eski fotoğraflarda,
And içmiş ömür boyu sevmelere anılar.
Ne dersin ?. Gördüğümüz hayal mi ki ? Ne dersin bu çağ bizi anlar mı ki ?
Güllerinde kan kokuyor AŞEKA !
Hepimizi kan tutuyor AŞEKA !!!