Niyazi Karabulut
“En büyük iletişim problemi, dinlemek için değil cevap vermek için dinliyor olmamızdır.” – Stephen R. Covey
Sosyal medyada karşılaştığım bu metin üzerine biraz düşündüm.
Dikkat ettiniz mi; ne kadar çok konuşup ne kadar az dinliyoruz. Sosyal medyada, kahvehanede, evde… Bu kadar çok konuşmamıza rağmen bir endaze yol alamıyoruz, az anlaşıyoruz hatta anlaşamıyoruz.
Toplum olarak bu kadar bölünmemizin en büyük sebeplerinden biri de bu; anlayamamak. İletişim çağındayız, her gün bir şeyler paylaşıyoruz. Birileri okusun diye ümit ediyoruz ama başkalarının mesajlarını okumuyoruz. Kısaca konuşuyoruz ama birbirimizi duymuyoruz.
Mesajlar, bildirimler, hikayeler, fotoğraflar, paylaşımlar… Her gün binlerce mesaja maruz kalıyoruz. Telefonlarımız laf ve mesaj çöplüğü… İletişim kanalları ardına kadar açık ama iletişimsiz bir hayat yaşıyoruz.
Kelimeler, bağlamından koparılmış yankılar gibi dolaşıyor aramızda. Mesajlara bakarsak hepimiz “evliyaullah” bireyleriz!.. En doğru kişi biziz. Ama sözler kalplere tesir etmiyor, yankı bulmuyor.
Yüz yüze konuşmaktan imtina ediyoruz. Herkes kendini anlatma derdinde, ama kimse kimseyi anlamaya niyetli değil. Başkalarının sözünün bir değeri yok.
Konuşmalara sabredemiyoruz. Halbuki Allah sabredenlerle beraber olduğunu söylüyor. Aceleciyiz ve ne çok az sabrediyoruz.
Birbirimize bir tuş kadar yakınız ama ruhen fersah fersah uzaklardayız. Ayrı dünyaların insanlarıyız.
Aramızdaki mesafe fiziksel değil; duygusal, zihinsel, yani ruhlarımız birbirine yabancı.
Klavyeye, tuşlara dokunuyorız ama kalplere, gönüllere dokunamıyoruz. Sözün öz’ü anlaşamıyoruz. Anlaşmak hâlâ en büyük lükslerden biri. Çünkü gönül tarlalarımız çorak.