RUBAİ MISRALARINDA HİKMET DAMLALARI (17)

DIŞI ARSLAN İÇTE KEDİ…

Hazret çıkmış Kaf dağına oturur

Dili sussa mimik kelle götürür

Dışı Arslan içte kedi yatırır

Üç kuruşa bin dostluğu batırır

NEFSİME

Allah’a olan sevgin hâşâ az mı kininden

Ne farkın kaldı söyle ecnebi çirkininden

Af girmez lugatına hiddet hakim zatına

Giderken hak katına kaç şeytan telkininden

NEFSİME

Sen Allah’ı seversen söyle şu gadap nedir

Be hey kin’ine âşık İslam’da âdap nedir

Mümin olmaz demiş ya kardeşini sevmeyen

Önce sevmeyi öğren şerre irtikâb nedir

GAFİL ÂDEM

Akletmedi gâfil âdem ol belâda n’eyledi

Şu fâniye gelir gelmez şeytana meyl eyledi

Beden’çün sandı hilkati görmedi hakîkati

Tükenip gitti tâkati kendini mahv eyledi

MEĞER DERT DERMAN İMİŞ

Ah aşka âşık iken mâşuktan yârelendim

Ol çile kapısında şifâsız pârelendim

Narın nurundan âyân eylendi bâb-ı visâl

Meğer derd derman imiş yandıkça çârelendim

MANALI SÖZLER

Neş’e meftunudur gözler neş’e dem’i elde mi

O derin mânâlı sözler gönülde mi dilde mi

Goncada mıdır sırrı aşk sorsam ah bülbülde mi

O derin mânâlı sözler gönülde mi dilde mi

NEFSE MEFTUN

Can feda kim ol ulemâ ümmet’çün sây eyledi

Va esefâ üç beş nadan nefsine pay eyledi

Elzem olan şol ümmete nefse meftunu tekdîr

Sonrası hakkı kötektir dini alay eyledi

HİKMET UZAĞA KAÇTI

Can vermisler hakikata şol veliler Hakk içün

Müminlere hizmet olsun can düşmesin tuzağa

Biz de girdik tarikata kim deliler bak niçün

Riya olsun cepler dolsun hikmet kaçtı uzağa

LAİK

Ah örtülü gördü de burun kıvırdı lâik

Laikliği bahane ruhta var başka sâik

Meğer düşman islama kini var müslümana

Uzak durur imana görmez delil hakâik

GÜZ…

Şen rakseder yaprakların

Kıskançlığı var baharın

Kısa da olsa neharın

Sen de güzelmişsin ey güz
Seninle de gülermiş yüz

Çözemediğim heyecan

Hüzünlü bir coşkuda can

Ömür müdür yoksa kaçan

Sen de güzelmişsin ey güz
Seninle de gülermiş yüz