Ali Özdoğan
Aciz bir insan, havasından suyuna, gıdasından elbisesine kadar muhtaç..
Hücrelerinden, bedeninden rûhuna kadar üzerinde her şeyi emaneten verilmiş..
Hiçbirinde de bir dahli bir emeği yok ama onları kendininmiş gibi bin bir gösterişle sunmayı adet edinmiş..
Müthiş bir benlik ile de bu acziyetini perdelemiş..
Hastalıklı, sûni ve riyâ içre bir benlik ile insan sizce sağlıklı bir ruh haline sahip mi? Yahut hırsız bir yalancı mı?
Anladığım kadarıyla biz, ta baştan dengeden uzaklaştıran rezil ve şeytânî bir öğretiyle zehirlenip ailelerimizin zaaflı elleriyle bu hal üzere yetiştiriliyor ve megoloman bir ruhla topluma salınıyoruz..
Denge hali nedir dostlar?
Emanet sahibini ve murâdını idrak edip o doğrultuda müteşekkirane bir hayat mı yoksa böylesi özden sâkıt ve sakat bir dengesiz hayat içre didişmek mi?
Kimimiz güzel, kimimiz yakışıklı, kimimiz varlıklı ve makamlı olmak ya da görünmek adına harcıyor, harcanıyor, kendimizi yıpratıyor ama emanetleri vereni ve emanet zamânını tayin edeni düşünmeyi gericilik sayıyoruz..
“Benlik atında dalalet vadilerinde koşmak” diye büyükler tarafından tarif edilen bu halimiz, insanın hem zâlim hem câhil olduğunu ifade eden Hakk kelamına uygun değil mi sahi?
Kaçınılmaz son da gözler önünde olduğu halde..
Faraza dünya dışından akıllı bir varlık bakıp bu hâlimizi müşâhede etse, yarım akıllı dahi olmadığımıza hükmeder.
