Ali Özdoğan
Leke-Kusur-Hatâ
İnsan hayatında olması bir dert elbet..
Ancak gösterilmesi bin, binler dert belki..
En hızlı mikroptan daha fazla bir yayılma hızı var..
Hem binler kusur bizde varken başkasının kusurunu görmek azmi ve göstermek hevesi riyakarlık da içeriyor yüksek dozda..
Bırakın kusurlu olanı, kusuru gösterip ‘bak’ diyen dahil, görenlerin de zihni ve şuuru tabiri caizse bulaş oluyor..
Bâtılı tasvir, sâfi zihinleri idlal eder diye boşuna dememiş büyükler..
Sahi ne olmuş bize ki, hanesi, kahvehanesi, partisi, gazetesi ile kusur peşinde bir millet haline geldik çoğunlukla..
Bak şu öyle, bu böyle, vs…
Etrafımızda ilgimizi bekleyen bunca mucize güzellikler, güzel hasletler, hoş tavırlar varken..
Üstelik güzelliğe ve Hakk rızasına uygun yaşamayı şiâr edinip o uğurda ömrünü tamamlamış ecdâdın halleri önümüzde müthiş bir hüsn-i misal iken..
Kusur ile iştigalimiz bizi de ilgi adına kusurlu kılıyor..
Bırakalım kusur durduğu yerde kalsın, küçülsün..
Mesela, ‘kem söz’ bir kusur..
Ne demiş ecdâd kötü söz sahibine âit..
Kötü halleri de konuşmayalım..
Büyütmeyelim..
Yaymayalım..
Tabiri caizse açmayalım kutusunu şerlerin ta havaya yayılmasınlar..
Bitti yahu bu kadar..
Kusuru işleyen bilmiyor mu? Yeter..
Bu benlik asrında kimsenin nasihate ihtiyacı da yok, ters tepme oranı daha fazla hem..
Bırakalım..
Kötüleri vicdânına hapsetmek diye bir söz duymuştum, ne güzel bir söz..
Biz gülleri görelim, gülleri konuşalım, gül kokalım..
