Yağmur ve Çocuk

ALTAN EKMEN

Yağmurlar böyle yağardı eskiden

Önce damlardan seslenir

Sonra camları döverdi

Hüzünlü bir ozon kokusu

ve  efkarım

Benimle eve dönerdi.

…

Bulutların homurtusunda ki öfke

Ve bir gülle düşerdi orta bacadan

Yorganıma sarınır

Kapardım gözlerimi

Korkularım kovalayınca

Yağmur dinerdi…

…

Kapıyı açmaya görsün annem

Sisler kapıdan hücum ederdi

Genzimi yakan soğuk nefesim

İçime çektiğim muhalif duman

Yalnızlığımla alay ederdi.

…

Çocukluğum, ah çocuk olduğum

Yutkunup durduğum hayaller

Geçmesin dediğim zaman

Bitsin istediğim kötü rüyalar..

Zihnimdeki suskunluğum

Bütün hepsi birden. 

Camdan süzülen

Güneş ışıklarıyla giderdi.

…

Evin yükünden ağırdı çantam

İçinde dünyaları  taşırdım

Köy ekmeğine yoldaş çökelek 

Gün boyu  onla dolaşırdım..

Minik ayaklarımda lastik kanatlar 

Bazen  bulutlara tutunur 

Bazen de rüzgarla koşardım

Ve yine çocuktum ya 

Kuzularımı onlar güderdi.. 

…

Yağda pişmiş yumurtam

Haftada bir demlenen çayım

Pişinin kokusunu duymak 

Israrlar sonucu pişen kuymak

Işıldardı gözlerim..

İste onlar öyle günlerdi 

Misafir geldiğinde mümkündü 

Demli bi çay koymak 

Bunların  hepsi birden

Çocukluğum ve benim öykümdü. 

Ve yine çocuktum ya

Dünya benimle dönerdi.. 

ALTAN EKMEN – 2021