İstanbul’da ikamet eden Gümüşhaneli hemşerimiz Sayın Sabri Şenel’in sosyal medya hesabında 6 Ekim 2019 Pazar günü yazıp paylaştığı yazıyı tüm Gümüşhaneli yetkililerin okuması ve değerlendirmesi gerekir.
Tespitlerini açık yüreklilikle paylaşan Sayın Şenel’in ortaya koyduğı sorunlar inşallah kısa sürede çözülür ve gurbetten sılaya akan ırmağın önü açılmış olur….
ÖMRÜNDE BİR METREKARE TAPUSU OLMAYAN İSTİKLAL HARBİ GAZİSİ TORUNUNA GÜMÜŞHANENİN
KÖYÜNDE TAŞI KAYAYI ÇOK GÖRMEK!…
SABRİ ŞENEL YAZDI
Dedem önce doğu, daha sonra İstiklal harbi gazisi… 1 Metre kare tapusu olmadan Kabaköy’de öldü.
Oralarda doğan son göç kuşağı bizler evlatlarımıza taşları sevdirme derdine düştük ama sıla hasretimizi sanki bize para ile satıyorlar. Ev yapacağız diye deveye hendek atlatır gibi adeta gelmeyin dercesine itilip kakılıyoruz…
Dere kenarları ıslah edilme gerekçesi ile beton duvarlarla örülüyor, su ile bahçeler bağlar arasına sebze meyve tarımının son infazını yapan adeta yeni Berlin duvarı oldu.
Zümrüt vadi baştan sona sanki Kerbela oldu, suyu yol çalışması ve dere ıslahından dolayı arkından kesenler vadideki yeşil dokuyu hozana çevirdiler. Suyu arklara bağlamak için çalmadık kapı bırakmadık “taşların üstüne ev yapalım, yeşillendirelim, taşlara dün olduğu gibi hayat verelim tekrar sırtımızda su taş toprak taşıyalım” diyoruz bize adeta Trakya ovasında yer satıyor gibi fahiş fiyat çekilip bürokrasiye boğuluyoruz.
Formalite duvarları aşılamıyor, hemen ceza tehdidi o taşlar özellikle köylerde ev yapana bedava verilmeli, yoksa ikinci göç Allah korusun köyleri viraneye çevirir.
Ulaştığımız bir çok yetkili bize aspirin tedavisi yapıyor! Masaya koltuğa sahip olan -istisnalar hariç- afra tafra doğrucu Davut kesiliyor… Yasa, kanun, nizam sanki mahkeme, karakol kapısı tanımayanlara terbiye sopası olarak hatırlatılıyor…
Kabaköy Mezra sırtlarındaki buğday ektiğimiz onlarca dönüm tarlalarımız Ormana çevrildi. Zilyetlik defterimiz dürüldü, devlete kaldı… Kadostra geçerken bu uygulama olmasa o tarlaların tapusu alınacaktı… Elimizden alınırken sormayanlar bir kaç metre kaya üstüne ev değil hasrethane yapma isteği jakoben horlama, aşağılama tavrına dönüşüyor, bağı bostanı virane ederken feryadımıza kulak tıkayan muhatap bulamazken taş üstüne taş koyana sanki Trakya ovasındaki tarlalar veriliyor gibi laf dağından kar bağışlanır gibi Afra tafra duyuyoruz…
Oralar hasret diyarımız emaneti yeni kuşaklara devredecek hatıralar oluşturalım diyoruz… “Niye geldiniz” dercesine tahrik ediliyoruz.
Acı gerçek, buralarda bizden başka kim Yaşar?..
Senenin tamamı gurbette inşaat ve kalaycılık vb zor işlerde ekmek parası uğraşı ile geçen insanlar yine kısıtlı da olsa tarım yapıyordu samana ota buğdaya tereyağına vb para vererek burada atalarının kabir nöbetini tutarak hatıralarına bekçilik yapıyor… Bu nereye kadar sürdü? İşte göçler kaçınılmaz oldu, bu Avrupa kapılarına dayandı babam yıllarca Almanya’dan ot saman buğday vb evin tarımsal ürün parası dahil her ihtiyacı karşıladı. Yıllarca Üniversite Öğrencisiyken bile dağların sırtlarından buğday taşır harmanda buğday harmanı yapardık. Bunlar ne saman, ne ot ihtiyacını karşılamazdı.
Köye cenaze getiriyoruz, yatacak ev yok, cenazeleri bilerek isteyerek köyler ile duygusal köprü olur diye Almanya’dan ülkenin her yerinden binlerce Km yol kat ederek hasret diyarımıza defnediyoruz…
Evini tamir edene, yeni ev yapana, ev yeri olmayana bu imkanın karşılıksız verilmesi sosyal devlet olmanın gereği… Köyde üretim yapmak hem sağlık, hem üretime katkı için şarttır… Ev yapan etrafını yeşillendirerek kırda hayat belirtisi sürmeli dereler.
Bağlar bostanlar virane oldu… Gelmek isteyen kimse önü açılmalı, yaylalar boşaldı sadece Trabzon il sınırları civarında canlılık var… İçerisi için cazibe oluşturulmalı zira insanların “köyüme giderim” hayal kırıklığına dönmemeli, seçimlerdeki sanal suni seçmen hareketi yerini daha gerçekçi nüfus değişikliğine terk etmeli.
Çocuklarımız “baba boş ver bırak köyün yakasını” diyorlar, biz ısrarla köy diyoruz bizi mahcup etmeyin lütfen…
Trakya’da tarla değil Gümüşhane’de taşta hozanda ev yeri istiyoruz, zira her türlü üretim kalkınma için istihdamdan önce kalıcı iskan şarttır. Bu sağlanmazsa İnşaatta, tarımda, fabrikada madende çalıştıracak insan bulamayız, yabancı kaçak işçi istilasına uğrarız.
“insanı yaşat ki devlet yaşasın” devlet dayatma yapmaz, gücünü baba şefkati gibi kullanır. Bizim binlerce yıllık devlet anlayışımız budur! İstanbul’da çeyrek asra varan Gümüşhane STK misyonunu ibadet aşkı ile yerine getirdik.
1980li yıllardan iki binlere kadar ili sevdirdik, hasret diyarımıza dönüşü teşvik ettik. Şehirlerin kalabalıklarında yalnız insanlara hasret hemşeri, dost sesi olduk. Bu tüm ulusal kanallarda haber oldu… Bu çaba bir çok ilde Gümüşhane tanıtım ödülüne dönüştü ama hiç siyasetin arka bahçesi STKlara çanak tutmadık. Çünkü biz hemşerilerimizi ülkemin insanlarını ayırımsız seviyor baş tacı ediyoruz bu satırları güne not düşme adına yazıyoruz söz uçar yazı kalır…